ΣΤΑΜΠ "Αλέξης Αλεξανδρόπουλος" - 2016

  Καταστήματα
  Κεντρική σελίδα
  Αρθρα
  Links
  Σύλλογοι
  Γιατί αυτή η σελίδα;

WWW Aeromodelling GR

Aeromodelling GR - IBabylon ThemeClassic YaBB SE ThemDelta TPNetBiz TPOmega TPSMF Default Theme

[DeltaMan]

 Η 24ωρη υπηρεσία της Παρασκευής δεν πέρναγε με τίποτα. Συνήθως παίρνω το πιο πρωινό λεωφορείο για Αθήνα ώστε να εκμεταλλεύομαι όλη τη μέρα. Αυτό το Σάββατο όμως δεν θα μπορέσω να πάρω των έξι και είκοσι το πρωί αλλά των εννιά γιατί πρέπει να με αλλάξουν πρώτα στη βάρδια μου. Δεν πειράζει όμως, τι να κάνουμε. Φρόντισα να πάρω και τον παλιό μου φίλο τον Παπαδόπουλο τηλέφωνο. Θυμήθηκα τον Κώστα Ζ. που με ρώτησε συγκεκριμένα εδώ στο Φόρουμ, θυμήθηκα και τα θέλω μου. Στο σπίτι δεν απαντούσε και έτσι πήρα στο κινητό. Ευτυχώς το σήκωσε αλλά δυστυχώς ήταν στην Κύπρο στα πεθερικά του και θα γύρναγε στις 22 του Μάη. Κρίμα. Μιλήσαμε λίγο και αλλάξαμε υποσχέσεις να προσπαθήσουμε να βρεθούμε στην έκθεση στο τέλος του Μάη. Αν διαβάζει αυτές τις γραμμές, πρέπει να καταλάβει τι σημαίνει αυτός ο άνθρωπος για μένα και για πολλούς άλλους. Δεν είναι απλός φίλος. Κι ο Αλέξης ήταν το ίδιο φίλος, φίλος καρδιακός, αλλά ο Κώστας με βοήθησε να εισέλθω στον κόσμο της μικρο-βιοτεχνικής κατασκευής. Στον κόσμο που πάντα ονειρευόμουν. Κι’ αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
 Ο οδηγός του λεωφορείου ήταν λίγο τρελιάρης βέβαια και με βολεύει αυτό σήμερα γιατί θέλω να φτάσω  εν ριπή οφθαλμού στην Αθήνα και να περάσω την υπόλοιπη μέρα ολοκληρώνοντας το Κοτσυφάκι και τον Κηφέα μας στο υπέροχο εργαστήρι του Δημήτρη και του Πάνου κάπου εκεί στη Βουλιαγμένης. Ευτυχώς το δρομολόγιο των εννιά πάει από ένα κομμάτι της Ιονίας Οδού και κερδίζουμε ‘κανά μισαωράκι, γιατί αν περνούσαμε από Αγρίνιο αργούμε περισσότερο. Άσε που μου θυμίζει και τον Κώστα Κ. το Αγρίνιο και μου «κουμπώνει» λίγο το λαιμό. Τέτοιες στιγμές ή μάλλον ώρες, είναι που κοιτάω έξω απ’το παράθυρο του μεγάλου αμαξιού και σκέφτομαι πόσο θα γούσταρα να έχω ένα δικό μου ultralight, να παίρνω άδεια απ’τους ελεγκτές και να ταξιδεύω στον αέρα με σταθερή ταχύτητα και σε ευθεία γραμμή με άνεση. Για να δούμε… θα γνωρίσουν τα παιδιά μας τέτοιες στιγμές? Μέσα απ’την «ιπτάμενη» αυτή θολούρα του μυαλού ξεπροβάλλει και η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, θαύμα μηχανικής που πάλι Έλληνες δεν το φτιάξαν όμως. Θέλουμε πάντα βοήθεια φαίνεται για να φτιάξουμε κάτι αλλά η δική μας μικρή επανάσταση για κατασκευές δεν θα πάψει έτσι απλά.  Αυτή την Εθνική για την Πάτρα εφτά χρόνια τη φτιάχνουν, άντε ρε παιδιά… δεν λέω, θα είναι φοβερός δρόμος αλλά… μια δεκαετία θα τον δουλεύουμε? Ίσως και να χρειάζεται τόσοα χρόνος, τί να πώ, δε ξέρω…
Δύο και δέκα σηκώνομαι επιτέλους απ’το κάθισμα, τουαλέτα  και σφήκα να πάρω το 051 για στάση Μετρό. Μετά με το υπόγειο αυτό θαύμα μηχανικής ξανά στην τελευταία του στάση στο Ελληνικό. Από εκεί αναλαμβάνει το ΜΤΟ του Μητσάρα. Τσφ, τσφφ τα τούρμπο και πρίν πείς κίμινο έχει παραγγελθεί και ο ζεστός με λίγη κανελίτσα σκόνη καπουτσίνο που στέκεται αχνιστός στην άκρη του πάγκου όπου δουλεύουμε τις πτέρυγες. Εγώ λίγο στην γκρίνια ως συνήθως αλλά έρχεται κι ο Πάνος και η μέρα περνά ευχάριστα και εποικοδομητικά. Βάλαμε δυό στοιχεία Panasonic 18650 με BEC στο Κοτσυφάκι και ζύγισε μια χαρά. Ο Κηφέας με έχει εντυπωσιάσει και μένα οφείλω να πώ. Με τα κόκκινα 3D εκτυπωμένα τμήματά του, το μαύρο ιπιπένιο Pod, τα εποξικά μεγάλα φτερά και τα κομψά winglets έμεινα άφωνος! That’s a winner for sure. Κατά τις 9 το βράδυ είμαστε όλοι κομμάτια. Σόρυ Aircosta μου που δεν σε πήρα τηλεφωνάκι αλλά μόνο ξεκούραση ήθελα από εκείνο το σημείο και μετά. Ξεκούραση και ανάκτηση δυνάμεων για την επόμενη μέρα. Το φαγητάκι της lovely συζύγου και η φιλοξενία του Δημήτρη ήταν καθοριστικοί παράγοντες για να κλείσουν τα βλέφαρα με γλυκό στο πρόσωπο χαμόγελο.

[DeltaMan]

 Οχτώ η ώρα χτυπάει εκείνο που μισεί ο Χουζούρης απ’τα στρουμφάκια αλλά είχα ανοίξει τα μάτια μου πιο πρίν φυσικά. Κανείς δεν ξεγελά το μυαλό και την ψυχή που θέλουν να περάσουν θαυμάσια στα αγαπημένα λημέρια ξανά και αγωνιούν. Ξύπνησε και ο Μητσάρας και ευτυχώς στην ώρα του γιατί έχει φοβηθεί το μάτι μου σχετικά με τον πόσο ύπνο θέλει αυτός ο άνθρωπος για να ξεκουραστεί! Μου θυμίζει τον εαυτό μου στις παλιές εποχές που έκλεινα 12ωρα στο Τρικαλινό εργαστήρι μαστορεύοντας το επόμενο υποψήφιο ιπτάμενο θέλω. Το μαγαζάκι είναι κοντά. Βάζουμε τον Φορέα στις υπέροχες τσάντες-θήκες μεταφοράς του και τα πάμε όλα στο αμάξι οι τρείς μας. Αφού γέμισε το πόρτ-μπαγκάζ  λέω, «παιδιά ώπα» και κάθομαι στο μισό πίσω κάθισμα και ξαναλέω «φέρτε τώρα τα υπόλοιπα», χαχαα. Με λίγα πράγματα να με καλύπτουν ήταν η μόνη ελπίδα να αφήσουμε το παρμπρίζ του μικρού για μοντελιστές ΜΤΟ ακάλυπτο! Βούρ λοιπόν, παίρνουμε και καφεδάκια και με τη νέα εφαρμογή στο gps nav του Samsung και λίγη τύχη, φτάνουμε στο πολυπόθητο σημείο ραντεβού. Πολλοί φίλοι εκεί γνωστοί, παλιοί και λίγοι νέοι. Δεν έχει νόημα να γράψω όλα τα ονόματά τους. Εκείνο που έχει νοήμα να γράψω είναι πως ήθελα να τους αγκαλιάσω όλους, αλλά η μη οικειότητα της στιγμής με έφερε απλά να χαιρετήσω κάποιους. Ξέρω μόνο πως κανείς δεν περισσεύει στον κόσμο μας και έτσι λατρεύω όλους τους πλαγίστες που τιμούν αυτό που λατρεύω τα μάλα.
 Στην αρχή είπαμε να πάμε σε ένα κοντινό σημείο για πτήση μιάς και ο καιρός έδειχνε λίγο άτονος και καραδυτικός. Μια αυτοψία όμως του μέρους  συνοδευόμενη με λίγες πτήσεις ηλεκτρικών, με οδήγησε γρήγορα να πάρω την απόφαση και να τους ξεσηκώσω όλους να φύγουμε γιατί δεν θα είχαμε πολλές ελπίδες εκεί.  Καλύτερη προσγείωση απ’το μοναστήρι αλλά, χαμηλό, μυτερό χωρίς ικανοποιητικό προσήνεμο. Καλύτερα να εκμεταλλευτούμε το προσήνεμο στο «χωνί» που κάνει το βουνό και θα μας έφερνε σίγουρα καλύτερο δυναμικό. Και έτσι έγινε… πρίν ακόμη φτάσω με το αμάξι του Φάνη στο μοναστήρι είχαν ήδη φτάσει οι πρώτοι φίλοι και πετάγανε! Μανούλα μου γλυκιά, αυτό είναι, θα μας την κάνει τη χάρη φαίνεται…  Και μας την έκανε με το παραπάνω. Τα ωραία δυομισάμετρα του Ατσαλάκωτου και του Κώστα ζωγράφιζαν, οι μικρές πτερυγούλες του Παναγιώτη, του Ευγένιου, εμού και άλλων φίλων απέδειξαν ότι είχαμε καλό δυναμικό και γενικά η εικόνα του γεμάτου ουρανού κάποιες στιγμές με φόαμ, μπάλσες και σιδερωμένα monokote ή εποξικές πέτσες ήταν παραπάνω από ευχάριστη. Κάθε φορά που βλέπω αυτή την εικόνα στο γαλάζιο εμπρός απ’την πλαγιά σκέφτομαι… «Θεέ μου, δεν υπάρχει πουθενά αλλού που θα ήθελα να είμαι αυτή τη στιγμή» και κλείνω για λίγο τα μάτια προς τιμή της απόλαυσης. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Είμαι αθεράπευτα ερωτευμένος με την ανεμοπορία βουνού. Όλοι γελάμε και περνάμε όμορφα, ακόμη και αυτοί που πέφτουμε και μαζεύουμε τα μοντέλα μας από λίγο πιο χαμηλά. Χαχαχαα… τα παιδιά φέραν και σχοινί φέτος για να κρατάμε τον αναρριχητή που κατεβαίνει να μαζέψει… Θεικό! Το χρειάστηκα και ‘γώ όταν έπρεπε να κατέβω 2-3 μέτρα πιο κάτω απ’το ridge για να μαζέψω εκείνη τη κουραδίτσα το ιπιπένιο swift και σας πληροφορώ πως δουλεύει άψογα! Με 5 ευρώ καύσιμο στο αμάξι για την άνοδο και 50 ευρώ υλικά περνάς όμορφα, χαίρεσαι, διασκεδάζεις πραγματικά και ψυχαγωγείσαι! Τι άλλο να ζητήσει κάποιος μοντελιστής?! Είμαι ναι, αθεράπευτα ερωτευμένος με το βουνό και θα έχω πάντα στην καρδιά μου τον Αλέξη και τον Κώστα που με εισήγαγαν σε αυτό τον κόσμο και όλους τους φίλους που έρχονται παρεούλα να τα απολαύσουμε όλα αυτά. Γιατί χωρίς παρέα τίποτα δεν είναι ίδιο. Τίποτα.

[DeltaMan]

 Υπήρχαν στιγμές που ο καιρός ξεφούσκωνε λίγο και ήθελε προσοχή και συνετές κινήσεις για να κρατηθείς, να βγάλεις εις πέρας αυτές τις στιγμές, αλλά πάλι φόρτωνε και δούλευε σωστά, ειδικά πιο αριστερά απ’το μοναστήρι, πιο «μέσα» δηλαδή στην καρδιά του βουνού και της χοάνης του. Μέσα σε αυτή τη χοάνη πιάστηκε και ο Φορέας στη μία και μοναδική πτήση του και εξαφανίστηκε στα ουράνια, παρόλο που όντως ήταν βαρύς και του φάνηκε όπως μου είχε τονίσει ο Δημήτρης, αλλά εγώ είχα σκεφτεί…  πσς, στο βουνό θα πετάει σαν πουλάκι. Δοκίμασα να κατεβάσω όλα τα flaps σαν φρένο και πάλι τπτ. Φούσκωνε πάλι! Ο μόνος τρόπος που μπορούσα να σκεφτώ μιας και δεν είχαμε airbrakes, εκτός της πλαγιολίσθησης με ανάποδα rudder και ailerons που πάλι δεν κατέβαινε, ήταν με Spin! Τον σταμάτησα λοιπόν απο ταχύτητα και όσο εύκολα μπήκε με τέρμα δεξιά πηδάλια, άλλο τόσο εύκολα βγήκε. Μάνι-μάνι χάσαμε το ύψος που θέλαμε και καιρός για προσγείωση. Χα! Εδώ σε θέλω μάστορα, να κατεβάσεις το θηρίο. Ένα λαθάκι  στο terminal glide path και τσούπ… πάνω στην κορφή απ’το πεύκο το uav! Ωχ μανούλα μου, σκαρφαλώματα πάλι. Ευτυχώς βοήθησε κι ο Ευγένιος γιατί ακόμα εκεί θα είμασταν. Με τράβηξε και ο πονεμένος από πρίν αριστερός μου ώμος και τώρα σας γράφω με δεμένο το αριστερό χέρι, μετά από 3 voltaren από χθές για να φύγει η φλεγμονή! Χαλάλι όμως γιατί αυτά θα μείνουν. Κάνω πάντως ήδη σκέψεις για κανά ηλεκτρικό chainsaw να το κατεβάσουμε κανά βράδυ το ρημάδι να ησυχάσουμε, να καθαρίσει η προσγείωση, χαχαα…
 Χάρηκα ΠΟΛΥ που είδα και νέους φίλους στο βουνό. Το ζευγάρι (κυριολεκτικά) Θεόδωρος-Λυδία τα σπάνε, 1η τους φορά με μια παλιά πτερυγούλα του ΕρΚώστα και όλα πήγαν κατ’ευχήν. Είδα πως τους άρεσε και ελπίζω να μείνετε στην παρεούλα μας παιδιά. Αξίζει. Ένας άλλο μικρός, νομίζω ‘Θοδωρος και ‘κείνος, επίσης πέταξε μπόλικο. Είδα παιδιά που δεν τους θυμόμουνα με ωραίες κατασκευούλες, ξανά τον ΠάνΣοφο ακμαίο και χάρηκα, τον Αντώνη Κ., τον Evan με τις φανταστικές φώτο, τον Παναγιώτη που του χρωστώ μια βόλτα σε «κακή» πλαγιά για να βαπτίσουμε το Jart, τον καπετάνιο τον Μάριο, τον άλλο φίλο απ’τους Γλαύξ που σας έχασα απότομα με τον evan σόρυ που δεν κατάλαβα πότε φύγατε, τον Βαγγέλη με το blade, είδα, είδα… Ένιωσα, κάηκα απ’τον ήλιο, μύρισα εξοχή, άκουσα γέλια, βγήκα φωτό κρεμασμένος πάνω στο πεύκο, έψαχνα πάλι τα ΚΒ με ταινίες, μολύβια και πέτρες, ενθουσιάστηκα με την αεροδυναμική «καθαρότητα» απ’το Κοτσυφάκι μου, έριξα μια στον Μήτσο σε Combat από κάτω του (πάρτα Τσέχε με τη swift), κυνήγησα τον Μάριο και με έλιωσε κι εκείνος στο κυνηγητό, απλώσαμε λαστιχάκι και εκτοξεύσαμε, συζητήσαμε για νέες τεχνολογίες, κουτσομπολέψαμε (λίγο), περάσαμε όμορφα. Αυτό δεν μένει στο τέλος? Να περνάς όμορφα. Αυτό είναι το νόημα της ΣΤΑΜΠ._
 Η αποθεραπεία ήρθε κάτω εκεί στο ταβερνάκι με γόνιμη κουβεντούλα και άψογο σουβλάκι σε προσιτές τιμές (ούτε ποσοστά να έπαιρνα), κρύα μπυρίτσα και αναπόληση παρελθοντικών στιγμών, ερασιτεχνική ανάλυση τεχνολογιών και σύγχρονων τάσεων, και… υποσχέσεις. Υποσχέσεις πως πρέπει όλοι μας να βρούμε εκείνο το 50ευρο ώστε τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο να πηγαίνουμε σε καθαρά ανεμοπορικά βουνά με ασφαλέστερες προσγειώσεις εκεί κοντά στην Αθήνα, όπως το Ύπατο. Κύριοι και Κυρίες (χαμογελάει), ας μην αφήσουμε όλο αυτό το υπερσύστημα να μας στερήσει το χαμόγελο απ’τα χείλη, το γέλιο με στόμα ανοιχτό ώστε να φαίνονται τα δόντια χαλασμένα ή μη δε μας νοιάζει, τη διασκέδασή μας κάνοντας αυτό που αγαπάμε, την απύθμενη χαρά κάνοντας αυτό για το οποίο γεννηθήκαμε.  Να βρισκόμαστε και να πετάμε. Ενάντια στο κακό μέλλον.
 Αρχές Ιουλίου θα ανέβουμε με τους Τρικαλινούς φίλους στο μέρος που με τον Αλέξη ανακαλύψαμε εκεί πάνω στα Άγραφα, στον αψεγάδιαστο αυχένα των 1800 μέτρων. Όσοι θέλετε φυσικά… δεν το συζητάμε αν είστε ευπρόσδεκτοι ή όχι. Έπεσε και η ιδέα για μίνι λεωφορειάκι για όλους για να βγεί οικονομικότερο! Τέλη Αυγούστου ή τέλη Σεπτέμβρη θα δούμε αν μπορέσουμε να πάμε στο Ύπατο. Για να κάνουμε τις υποσχέσεις και τα όνειρα πραγματικότητα. Γιατί είμαστε αληθινοί και το δείχνουμε._

 Σας Ευχαριστώ όλους που τιμήσατε εμένα και τη μνήμη του φίλου όλων, του Αλέξη Αλεξανδρόπουλου. Σας ευχαριστώ για το οπτικοακουστικό υλικό που βοηθά την ανάμνηση να γίνεται αιώνια. Αν δεν είδατε το όνομά σας γραμμένο στα κείμενά μου, μη με μαλώσετε… είναι επειδή έχω χαραγμένη την προσωπικότητά σας στην καρδιά μου, ακόμα και αν δεν θυμάμαι το όνομα._

Απόστολος

[pansofos]

Πολυ σε χαιρομαι Αποστολε ,γιατι εισαι πολυγραφοτατος.

Φανταζομαι εαν σου αρεσε το αγωνιστικο F5J ανεμοπτερο,
θα ειχες γραψει καινουργια, ΗΛΙΑΔΑ.

Να εισαι καλα και, , , , ραντεβου στα Αγραφα.

Και ενα βιντεο στην μνημη του Αλεξη μας ,που αλλου πεταει τωρα
     
      https://www.youtube.com/watch?v=0blUrEkMoe0

[DeltaMan]

Καλησπέρα Παναγιώτη. Σε ευχαριστώ.

Είναι άδικο απ'τις θεότητες του σύμπαντος να φεύγουν άνθρωποι έτσι. Το μόνο που με παρηγορεί είναι πως πήρε μόνο τον εαυτό του και δέν συνέβη με κάποιον συνεπιβάτη.
Εμείς, μόνο να συνεχίσουμε να αναπνέουμε μπορούμε και να μεταδώσουμε αυτόν τον Υπέροχο κόσμο της ανεμοπορίας που έγινε 2η ζωή μας.

Εκείνος με γνώρισε στον Παπαδόπουλο και ξεκίνησε το ταξίδι. Ταξίδι που δέν θέλω να τελειώσει σύντομα.

[evan]

...
 Σας Ευχαριστώ όλους που τιμήσατε εμένα και τη μνήμη του φίλου όλων, του Αλέξη Αλεξανδρόπουλου. Σας ευχαριστώ για το οπτικοακουστικό υλικό που βοηθά την ανάμνηση να γίνεται αιώνια. Αν δεν είδατε το όνομά σας γραμμένο στα κείμενά μου, μη με μαλώσετε… είναι επειδή έχω χαραγμένη την προσωπικότητά σας στην καρδιά μου, ακόμα και αν δεν θυμάμαι το όνομα._

Απόστολος

Εμείς σε ευχαριστούμε αγαπητέ Απόστολε. Να είσαι πάντα καλά και να μας συγκεντρώνεις κάθε χρόνο κρατώντας ζωντανή την αγάπη για την ανεμοπορία πλαγιάς.

Για τον Αλέξη...

[ilias]

 

[Nikolas K]

Και βρεθήκαμε και ζυγίσαμε το Κοτσύφι και το πετάξαμε και φάγαμε μετά και τέλεια περάσαμε!
Ευχαριστώ πολύ Απόστολε Γαδετσάκη για την βοήθεια, για το κιτ και για την ΣΤΑΜΠ!
Είναι μια αιτία να τα λέμε, να μαθαίνουμε και να βρισκόμαστε κοντά στην φύση!
Παρακάτω βάζω τρεις φωτογραφίες από την συνάντηση. Στην μια ο Deltaman, που έχει ανέβει στο Φορεόδενδρο για να μαζέψει τον ώριμο καρπό- Φορέα, πριν αυτός πέσει στο έδαφος. Την επόμενη φορά θέλουμε εκτός από σκοινιά, ραπέλ κ.λ.π. και ελαιοραβδιστικά μου φαίνεται!


Υ.Γ. Απόστολε, τα βαριδάκια θα τα αφήσω στον Δημήτρη, αφού δουλεύουμε στο ίδιο κτίριο...!

[Nikolas K]

 

[Nikolas K]

 

[DeltaMan]

Καλησπέρα Κύριοι. Evan thanks.

Ilia, δέν ήρθες ρε γμτη. Καιρό έχω να σε δώ...

Nikola, δέν ξέρω αν τα μολυβάκια ήταν του Δημήτρη! Δέν θυμάμαι μέσα στην τρέλα μου εκεί...  . Ρώτησέ τον βέβαια αφού είστε κοντά. Άκου σύμπτωση ρε παιδί μου, στο ίδιο κτίριο... !
Ωραίες οι φωτό σου αλλά είναι "σπασμένα τα pixels" μου φαίνεται? Με ποιό τρόπο τις επεξεργάζεσαι-μικραίνεις?
To Κοτσυφάκι σου πέταξε μιά χαρά έ? Χαίρομαι που το απόλαυσες!

[ilias]

Γεια σου ρε Αποστολε με τα ωραια σου.

Δυστυχως οι υποχρεωσεις δεν αφηνουν....ομως εστειλα αντιπροσωπο... αυτον με την ''τερατοπτερυγα''

[Nikolas K]

Καλησπέρα Κύριοι. Evan thanks.

Ilia, δέν ήρθες ρε γμτη. Καιρό έχω να σε δώ...

Nikola, δέν ξέρω αν τα μολυβάκια ήταν του Δημήτρη! Δέν θυμάμαι μέσα στην τρέλα μου εκεί...  . Ρώτησέ τον βέβαια αφού είστε κοντά. Άκου σύμπτωση ρε παιδί μου, στο ίδιο κτίριο... !
Ωραίες οι φωτό σου αλλά είναι "σπασμένα τα pixels" μου φαίνεται? Με ποιό τρόπο τις επεξεργάζεσαι-μικραίνεις?
To Κοτσυφάκι σου πέταξε μιά χαρά έ? Χαίρομαι που το απόλαυσες!

Καλα πεταξε το Κοτσυφι!Θελω μονο να παιξω με το ζυγισμα, λιγο πιο πισω, για να βγαλω το πολυ up στα elevons. Ειδεμη, μια χαρα!

Ναι, με τα 128 kb περιορισμο στις επισυναπτομενες φωτογραφιες, χρησιμοποιησα το photo editor των windows και εκανα resize τις φωτογραφιες. Δεν βγηκε καλο το αποτελεσμα. Μαλλον πρεπει να τις βαλω και στο αλμπουμ!

[DeltaMan]

Χαχαχαα... α, ώστε έτσι Ηλία έ? Δέν πέταξε όμως ρε γμτη το θηριάκι η πτέρυγα. Ήταν κάπου στα 2,80 μ. αν δέν κάνω λάθος?
Ωραίο θέαμα θα ήταν στον αέρα... Spectacular!
Ο "αντιπρόσωπός" σου πάντως ήταν πανάξιος. Πέταξε και το φχαριστήθηκε.
 
Νικόλα, ναί, στο άλμπουμ μας αφήνει μέχρι 500+ KB. Καλό είναι να τις βάλεις εκεί. Επίσης αυτός ο editor κάτι δέν κάνει καλά. Εγώ τις κάνω resize με το απλό Paint και δουλεύει μιά χαρά, χωρίς να "σπάει" τα pixels. Δοκίμασέ το.

[DeltaMan]

Ααααα... μήν ξεχάσουμε βρε παιδιά να πούμε άλλο ένα "Χρόνια Πολλά" στον Μιχάλη τον atsalakoto που είχε Γενέθλια την Κυριακή!
Με την λατρεμένη γυναικούλα του ήρθαν μαζί μας και μας κέρασε πάνω στην πλαγιά! Μοναδικές φάσεις...  
Χρόνια Καλά & Μπόλικα Μιχάληηη... !!

Δείτε και τις υπέροχες φωτό του Αντώνη Κ. απο το petame.gr που ήρθε και μας τίμησε. Παραθέτω απ'ευθείας το link...
http://www.petame.gr/forumv/showthread.php?p=81381#post81381