Aeromodelling GR

Η αρχή του Β' ΠΠ βρήκε την Ιαπωνική Αυτοκρατορία με ένα από τα πιο εξελιγμένα μαχητικά της τότε εποχής (1940-1941) - το Model 2600 της Mitsubishi που μετονομάστηκε σε  零式艦上戦闘機 rei-shiki-kanjō-sentōki ή Navy Fighter Type 0 (τελευταίο ψηφίο της αυτοκρατορικής χρονολογίας 2600, οπότε και εισήλθε σε υπηρεσία).

Οι Γιαπωνέζοι χρησιμοποιούσαν τη σύντμηση Rei-Sen.
Οι Σύμμαχοι απλά το αποκαλούσαν Zero - και γρήγορα έμαθαν ότι πρέπει να το αποφεύγουν.

Η σχεδίαση έγινε με επικεφαλής το Jiro Horikoshi, ο οποίος έβαλε ώς στοίχημα να πιάσει τις προδιαγραφές του Ναυτικού τις οποίες εξέδωσε το 1937: ζητούσε ένα μαχητικό που θα έπιανε ταχύτητες έως 600 km/h (370 mph) και άνοδο στα 3,000 m (9,800 ft) μέσα σε 3.5 min. Η δέ αυτονομία του έπρεπε να ξεπερνά τις 6 ώρες με οικονομική ταχύτητα - τα "long legs" ήταν απαραίτητα για ένα Ναυτικό του οποίο το γήπεδο ήταν ο ατελείωτος Ειρηνικός... Προκειμένου να μπορεί να πλοηγείται και να επικοινωνεί από απόσταση, έπρεπε να φέρει ασύρματο και ραδιοβοηθήματα αεροναυτιλίας, ενώ ταυτόχρονα θα έφερε οπλισμό τουλάχιστον 2 πολυβόλων των 7.7mm και 2 πυροβόλων των 20mm. Η δυνατότητα άφεσης ελαφρών βομβών 30/60kg (κατάλληλων για προσβολή ναυτικών στόχων ή βάσεων) ήταν επίσης ένα από τα επιχειρησιακά ζητούμενα. Τα πτητικά χαρακτηριστικά - με κύριο γνώμονα τη δυνατότητα ταχύτατων ελιγμών (βλ. νοοτροπία πολεμικών τεχνών) θα έπρεπε να είναι ισάξια με αυτά του A5M Claude, του άμεσου μα κατά πολύ αργότερου προκατόχου του. Μια βασική προϋπόθεση ήταν όλα αυτά να μπορούν να επιτευχθούν από ένα αεροσκάφος με εκπέτασμα 12m προκειμένου αυτό να μπορεί να επιχειρεί από τα υπάρχοντα αεροπλανοφόρα του Αυτοκρατορικού Ναυτικού.

Ενώ οι περισσότεροι Ιάπωνες σχεδιαστές ανακήρυξαν τις παραπάνω προδιαγραφές ώς πρακτικά απραγματοποίητες, ο Hοrikoshi προέταξε το δόγμα της... ελαφρότητας, εξελίσσοντας μια κατασκευή της οποίας το βάρος ήταν στο ελάχιστο δυνατό δομικό όριο. Δεν έγινε κανένας συμβιβασμός στο θέμα ένταση εργασίας όσον αφορά την κατασκευή και τη συναρμολόγηση των δομικών τμημάτων- όλα αποτελούνταν από μικρότερα μέρη πολύπλοκης κατασκευής και σύνθετης γεωμετρίας, γεμάτα με τρύπες για ελάφρυνση βάρους, τα οποία όμως χρειάζονταν χιλιάδες εργατοώρες για την παραγωγή τους. Σε μιά χώρα των εκατό εκατομμυρίων όμως, αυτό ήταν ένα μικρό πρόβλημα... Ένα ακόμα μυστικό ήταν η χρήση ενός νέου αεροπορικού κράματος αλουμινίου, εξελιγμένου από τη Sumitomo, το οποίο είχε μεγάλο λόγου αντοχής/βάρους - του γνωστού μας 7075. Με τον τρόπο αυτό όμως, κατάφερε να δημιουργήσει μια δομή της οποίας η μηχανική αντοχή σε σχέση με το βάρος της ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για τα αεροναυπηγικά δεδομένα της εποχής!

Από αερομοντελιστικής πλευράς, το Zero είναι ένα ιδανικό subject καθότι οι κομψές γραμμές του και οι αναλογίες των επιφανειών του προδίδουν μια ευκολοπέταχτη κατασκευή, με καλά χαρακτηριστικά και ακροβατικές δυνατότητες.

Εμάς είναι το... αγαπημένο μας αεροπλάνο από πλευράς εμφάνισης και για το λόγο αυτό επελέγη να είναι το επόμενο project μετά το FW190 A4.

Βάζοντας ένα μεγάλο... Μηδέν (Zero) στην περιρρέουσα κατάσταση της χώρας και σε πείσμα έναντι των capital controls, επιλέξαμε να επανέλθουμε στην έκδοση του Zero της Top Flite στα 50cc.

Με τις προσωπικές μας προσδοκίες ψηλά, μετά το bashing του '190, αλλά και τις υπάρχουσες οικονομικές δυσκολίες, προβλέπουμε η κατασκευή να πάρει αρκετά περισσότερο από τους 8 μήνες που μας πήρε το προηγούμενο. Ούτως ή άλλως, τα ηλεκτρονικά και ο κινητήρας θα είναι μοιρασμένα με το '190, οπότε για να πούμε ότι τα βγάζουμε θα πρέπει να έχουμε βάλει περισσότερες πτήσεις με το Wurger πρώτα... Οπότε.... υπομονή! Αυτό βέβαια μεταφράζεται και σε χαλαρούς ρυθμούς κατασκευής αλλά και αρκετό χρόνο ενασχόλησης με τις λεπτομέρειες...

Για αρχή, το κίτ βγήκε για λίγο από το κουτί του για το καθιερωμένο χαλβάδιασμα και έλεγχο σπασιμάτων κατά την αποστολή. Όλα ΟΚ.

Αφού θαυμάσαμε την απουσία ευθειών στην άτρακτο, ξαναβάλαμε τα κομμάτια μέσα για να αρχίσει το κυνήγι των εξαρτημάτων...

Ξεκινάμε από τα... δύσκολα!!

Η εύρεση εθελοντή Ιάπωνα πιλότου, ο οποίος και θα ήταν διατεθειμένος να δώσει τη ζωή του (σε περίπτωση βλακείας των δακτύλων μας) αποδείχθηκε ιδιαίτερα δύσκολή υπόθεση. Φαίνεται ο Bubbi μαρτύρησε στιγμές τρόμου από το πιλοτήριο του FW190 στους εξαδέλφους του και το σύρμα έπεσε με ταχύτητα φωτός και έτσι όλοι οι υποψήφιοι της Dragon στην 1/6 βάρεσαν... Ισπανική υποχώρηση.

Σε πείσμα αναζήτησης, καταφύγαμε στη δημιουργία ενός πολύ ταλαντούχου καλλιτέχνη, του Lyle Vasser, ενός μοντέρνου γλύπτη του οποίου οι πιλότοι στην 1/5 και άλλες κλίμακες είναι απίστευτοι. link: http://www.bestpilots.typepad.com/ (http://www.bestpilots.typepad.com/)

Φυσικά, έγινε επιστράτευση του Saburo Sakai, ο οποίος πέταξε ευθύς αμέσως για Ελλάδα. Ήρθε λίγο άχρωμος και σε κομμάτια. Θα τον βάλουμε στην εντατική για επισκευή και όταν βγεί θα είναι ετοιμοπόλεμος!

Προς το παρών, πολλή μελέτη για βάψιμο φιγούρων.

Σημ. Για να δώσουμε ένα timescale, αυτός θα είναι έτοιμος κατά τα... Χριστούγεννα!  :-\

άντε μπράβο καιρός να ξανανάψουν τα αίματα!


και για να σε "φτιάξω" λιγάκι ...... πάρε και  δουλειά για το σπίτι!!!

gmMlWI5Z66I

Λίγη ιστορία για το Σημαιοφόρο...

Άσσος με 64 νίκες (αν και τα επίσημα αρχεία του χρεώνουν μόνον 28), συνήθιζε να τρώει F4F Wildcats για πρωινό και μερικά βομβαρδιστικά (B-17) και τορπιλοπλάνα (Dauntless) για μεσημεριανό.

Επέζησε μετά από σοβαρότατο τραυματισμό από σφαίρα στο κεφάλι(!), προσγειώνοντας το Zero του πίσω στη Rabaul, ημιλιπόθυμος και ημιπαράλυτος μετά από πτήση 4 ωρών σε αυτήν την κατάσταση. Μάλιστα επέμενε να κάνει το flight report του πρίν σωριαστεί αναίσθητος.

Πέθανε το 2000 σε ηλικία 84 ετών.
Το Zero του, με αριθμό ουράς V-133, βρίσκεται στο Αυστραλιανό Πολεμικό μουσείο της Canberra.

Ευχαριστώ - το έχω δεί (στα... Γιαπωνέζικα). Banzai!

......υπάρχει και στα αγγλικά.....hallo! 8)smiley

Για όποιον ενδιαφέρεται... http://myasiantv.com/movie/the-eternal-zero/watch/ (http://myasiantv.com/movie/the-eternal-zero/watch/)

Επίσης, ένα αφιέρωμα από το Aviation Week πίσω στο 1945...

Αξίζει να το διαβάσει κανείς!

Ιδιαίτερα χρήσιμο υλικό για λεπτομέρειες scale αλλά και για τη φιλοσοφία κατασκευής..
Part #1: http://aviationweek.com/site-files/aviationweek.com/files/uploads/2015/03/1945-%20Mitsubishi%20A6M%20Zero.pdf (http://aviationweek.com/site-files/aviationweek.com/files/uploads/2015/03/1945-%20Mitsubishi%20A6M%20Zero.pdf)
Part #2:http://aviationweek.com/site-files/aviationweek.com/files/uploads/2015/03/1945-%20Mitsubishi%20A6M%20Zero%20%28Part%202%29.pdf (http://aviationweek.com/site-files/aviationweek.com/files/uploads/2015/03/1945-%20Mitsubishi%20A6M%20Zero%20%28Part%202%29.pdf)
Part #3:http://aviationweek.com/site-files/aviationweek.com/files/uploads/2015/03/1945-%20Mitsubishi%20A6M%20Zero%20%28Part%203%29.pdf (http://aviationweek.com/site-files/aviationweek.com/files/uploads/2015/03/1945-%20Mitsubishi%20A6M%20Zero%20%28Part%203%29.pdf)
Part #4:http://aviationweek.com/site-files/aviationweek.com/files/uploads/2015/03/1945-%20Mitsubishi%20A6M%20Zero%20%28Part%204%20of%204%29.pdf (http://aviationweek.com/site-files/aviationweek.com/files/uploads/2015/03/1945-%20Mitsubishi%20A6M%20Zero%20%28Part%204%20of%204%29.pdf)

Καλημέρα Έκτωρα και Δημήτρη,

Μπράβο για την επιλογή, έχω και εγώ ένα TWM GS Zero το οποίο πρέπει να φτιάξω κάποια στιγμή  ::) αυτό το νήμα θα είναι το καλύτερο έναυσμα!

Συνιστώ ανεπιφύλακτα το http://www.amazon.com/Samurai-Martin-Caiden/dp/0743412834 (http://www.amazon.com/Samurai-Martin-Caiden/dp/0743412834) SAMURAI! του Saburo Sakai, το έχω διαβάσει 3 φορές και είναι πραγματικά απολαυστικό.

Μια μικρή γεύση:
Προς το τέλος του πολέμου πετούσε με 1 μάτι (!) και επιστρέφοντας στην βάση μετά από αποστολή είδε ένα σμήνος 12 μαχητικών το οποίο νόμισε ότι είναι Zero και πήγε να τα συναντήσει. Όταν έφτασε κοντά συνειδητοποίησε ότι είναι Hellcat, τα οποία γύρισαν να τον καταρρίψουν.
Έ λοιπόν μετά από 30 λεπτά αερομαχίας δεν κατάφεραν να τον καταρρίψουν, με υπεροχή 12:1 ! Τέτοιος πιλότος ήταν και τόσο καλά ήξερε το αγαπημένο του Zero που μπορούσε να αποφύγει τις επιθέσεις των Αμερικάνων με ελιγμούς.
Όταν προσγειώθηκε σώος οι συμπολεμιστές του τον αποθέωσαν.

(http://ecx.images-amazon.com/images/I/51VF1YNDX2L._SX303_BO1,204,203,200_.jpg)

Έκτωρα
έχω γύρω στο 1 GB PDFs για το A6M, θα στα στείλω μέσω Dropbox

Νίκος

Νίκο, ευχαριστώ! Αναμένω. Θα κάνουμε διάφορες ενδιαφέρουσες συζητήσεις για τις τεχνικές του φινιρίσματος...

Από την πλευρά μου, προτείνω το:

Επίσης, για τον Sakai:
Κάποια στιγμή έπεσε επάνω σε ένα DC3 των Ολλανδικών Αερογραμμών πάνω από τη ζούγκλα (δε θυμάμαι σε ποιο μέρος) και παρατήρησε μέσα από τα παράθυρα μητέρες με μωρά. Αποφάσισε να μην εμπλακεί και με ένα wingover έφυγε..

Και Samurai και Gentleman..

λέγε - λέγε συνέχεια για το zero ζήλεψα! , μου φαίνεται θα αφήσω το ΑΤ-6 που ήταν το επόμενο project και θα πιάσω το ESM ZERO που ήταν το μεθεπόμενο.....
όπως και να χει μέχρι τέλος του μήνα πρέπει να αποφασίσω......  :idiot2:

Δημήτρη, σου έχω μια καλύτερη ιδέα...
Έλα να ετοιμάσουμε ένα χορογραφημένο ντουέτο "Pearl Harbor" - εσύ με το P40 και εγώ με το Zero...??   :devil:

g_Hff_URcG0

....μπαα δεν παίζω "με έχεις"! >:(
καλά καλά θα φτιάξω το ΑΤ-6...

Φτιάξε το Zero, τουλάχιστον να αντιγράψω καμία τεχνική βαψίματος...!   :angel:
 
Και μετά κάνουμε το ντουέτο επί ίσοις όροις!  :devil:

'Εκτορ,

Καλή αρχή και εξαιρετική επιλογή!

Ξέρω ότι το ακροβατικό ρέει στις φλέβες σου ωστόσο, δες εδώ F3A σε μορφή Japanese Warbird με YS Dingο κτλ:

http://www.ctt.ne.jp/~wcraft/hienn.htm (http://www.ctt.ne.jp/~wcraft/hienn.htm)

http://www.ctt.ne.jp/~wcraft/gosikisen.htm (http://www.ctt.ne.jp/~wcraft/gosikisen.htm)

Mr. Akiba design. :thumbs up:

Φιλικά,

Που είναι η φωτό της Conchita, κάπου την έχω, που την έχω;  ;D ;D

Νίκο (3D), thanks - το έχω δεί...! Ωραία ιδέα. Πως λές να πετάει με το canopy τόσο πίσω;; Μάλλον θα έχει coupling στο knife...

Νίκο (w1nd) - τελικά thread δικό μας χωρίς την Conchita σου δε... νοείται! Αυτή τη φορά όμως βρές Γιαπωνέζο/ζα - εδώ σε θέλουμε!

Minor...ε μην τα θέλουμε και όλα δικά μας...και η Conchita μούσι έχει... ;D. Πάντως τα Majestic και Caprise του Christophe πετούσαν εξαιρετικά και με το canopy αρκετά πίσω. :D Τα scale look απαιτούν παραχωρήσεις στην πτήση.

Λοιπόν λίγα ακόμα λόγια για την επιλογή θέματος του μοντέλου..

Όπως και σε κάθε Project, ξεκινάμε να ορίσουμε εκ των προτέρων τί θέλουμε να κάνουμε...

Σε αντιδιαστολή, λοιπόν, με το '190, όπου επιτρέψαμε/αφήσαμε κάποιες εξόφθαλμες "παρατυπίες" στο scheme σε σχέση με το πραγματικό θέμα μας (βλ. εδώ: https://www.aeromodelling.gr/ForumS/index.php?topic=41221.msg275377#msg275377 (https://www.aeromodelling.gr/ForumS/index.php?topic=41221.msg275377#msg275377)), λέμε να προσπαθήσουμε να αναπαραστήσουμε κάπως ακριβέστερα το πραγματικό θέμα μας αυτή τη φορά.

Στόχος #1, η αποφυγή κακής στατικής βαθμολογίας σε F4C/H από εύκολα-εντοπίσιμα μακροσκοπικά "λάθη" φινιρίσματος (εάν ποτέ μας έρθει να το κατεβάσουμε..  :smiley6600:)
Στόχος #2, η πρόσθεση παραπάνω λειτουργικών λεπτομερειών σε σχέση με το προηγούμενο Project ('190), όπως συρόμενη καλύπτρα, λειτουργικά cowl flaps (με... temperature control!) και drop tank.
Στόχος #3, η λεπτομερής αναπαράσταση του cockpit (που είναι ένας αρκετά "busy" εργονομικός εφιάλτης), με αρκετά scratch κομμάτια (ελπίζουμε), αφού θα πάμε για ανοιγόμενο canopy. Πρέπει και ο (υπερλεπτομερής) Saburo να αισθάνεται καλά στο "γραφείο" του, ε..;;
Στόχος #4, αληθοφανέστερη αναπαράσταση πιο εκτεταμένων φθορών (που για τα Zero είναι... επιβεβλημένη επιστήμη!).

Βέβαια, θα πρέπει να αποδεχθούμε και μερικούς συμβιβασμούς:
- Η TF παράγει sport-scale μοντέλα που καταλήγουν σχετικά ελαφρά για την κλίμακα, και με καλά πτητικά χαρακτηριστικά, που επίσης όμως αφήνουν περιθώρια scale βελτίωσης στον "κατασκευαστή" (assembler δηλαδή).
- Χωρίς να έχουμε πεθάνει στο "ξεψύρισμα" του outline με 3-views, αυτό μας φαίνεται με το μάτι από τα πιο σωστά που κυκλοφορούν στα ARF των 50cc (το ESM και το WM είναι λίγο πιο" off"), οπότε το αφήνουμε ως έχει, με τις αναμενόμενες μικροδιαφορές σε σχέση με το 1:1 (π.χ η ελαφρά κύρτωση στο hinge line των ailerons κοντά στα ακροπτερύγια, scale horns στα ailerons, κρυμμένες ντίζες ουράς, κλπ) που κάνουν την παραγωγή του ως ARF οικονομικά βιώσιμη.
- Θα χρησιμοποιήσουμε τα Robart σκέλη (όταν τα capital controls και η εφορία το επιτρέψουν  :-\) τα οποία όμως έχουν τα λάθος ψαλίδια (μπροστά αντί για πλάγια), αλλά τουλάχιστον πέφτουν "ακριβώς", χωρίς εγχειρήσεις. Επίσης το κλασσικό πνευματικό tailwheel του Robart το οποίο θα σκεφτούμε εάν μπορούμε να το "ντύσουμε" πιο scale για Ζero.

Τελοσπάντων καλά όλα αυτά, αλλά πρέπει πρώτα να βρούμε θέμα...

Και πρίν βεβαίως πάμε να βρούμε θέμα, ας ψάξουμε τί είχε στο νου της η TopFlite, διότι δεν αναφέρει το Model No. πουθενά (!)...

Χρησιμοποιήσαμε το υλικό και μερικά pointers που μας έστειλε ευγενικά ο φίλος Νίκος (W1ndsurfer) - Νίκο ευχαριστούμε!

Κατ'αρχάς, το Α6Μ έχει πολλά Model Numbers (βλ. πίνακα). Στο Top Flite:
- Η έλλειψη ξεχωριστών εξατμίσεων και κοντύτερου cowl αποκλείει το Model 52/63.
- Τα στρογγυλά ακροπτερύγια αποκλείουν το Model 32 ("κοψοπτέρυγο", με τετραγωνισμένα ακροπτερύγια)
- Η ύπαρξη εισαγωγής του καρμπυρατέρ στο πάνω μέρος του cowl, αποκλείει τα Models 11 και 21.

Τέλος, προφανέστατα δεν είναι 2-Ν (υδροπλάνο) ή 2-Κ (2-θέσιο εκπαιδευτικό).

Άρα μιλάμε για Model 22. Πάει το πρώτο βήμα!

Δεύτερο βήμα, να βρούμε τί αναπαριστά με τα αυτοκόλλητα του kit...

Πολύ (μα πολύ) ψάξιμο αργότερα, βρήκαμε το θέμα: ένα Model 22 του Iwakuni Flying Group του οποίου το μόνο Profile που υπάρχει είναι αυτό της Hasegawa στην 1/72 (Kit No. 00949).

Μας αρέσει διότι έχει τους Γιαπωνέζικους χαρακτήρες στο κάθετο σταθερό (συνήθως είχαν νούμερα ή λατινικά γράμματα..!) που μας "κάνουν κάτι" και τα θέλουμε οπωσδήποτε!

Όμως:
- Η διαγράμμιση μεταξύ του πράσινου και του γκρί είναι "λάθος" (στο profile είναι ίσια, στο TF όχι...)
- Τα hinomaru που δίνονται μας φαίνονται ότι έχουν το λάθος πάχος στην άσπρη μπάντα τους (too thick). Μάλλον αντέγραψαν τις (λάθος;;) διαστάσεις των hinomaru από τo Model 22/Χ-133 της Confederate Air Force.

Αυτά είναι μικρά κακά, διορθόνωνται (βαφτά hinomaru και λίγος αερογράφος...).

Πιο σημαντικό:
- Το scheme μας φαίνεται λίγο... σκέτο σε σχέση με κάποια άλλα profiles που έχουν και ενδιαφέροντα σχήματα στο κάθετο.. Επηρεασμένοι από το Eternal Zero, όπου στο 1:48:00 δείχνεί τους kamikaze να απογειώνονται με αεροπλάνα του 721 Naval Air Group που έχουν ένα streak στο κάθετο σταθερό, ψάξαμε το συγκεκριμένο Profile αλλά διαπιστώσαμε ότι το 721 είχε μόνον Model 52's....  :-[

Μπλέξαμε, διότι θέλουμε μεν Γιαπωνέζικα με streak στο κάθετο σταθερό, αλλά σε Mοdel 22 με "κουρμπαριστή" διαγράμμιση πράσινου/γκρί έως το οριζόντιο σταθερό... Δε μπορέσαμε να βρούμε Profile πουθενά με αυτές τις συνθήκες...  :'(

Κανείς;;

Έκτορα καλημέρα.
Σε ποιά σημεία έχεις παρατηρήσει οτι το ESM ZERO είναι off scale;  :'(

........πριτσίνια θα του κάνεις....; ^-^

Κατ'αρχήν στο wing loading  :devil:  :)

ΙΣΑ-ΙΣΑ που εκεί είναι πιο SCALE απο όλα τα υπόλοιπα μοντέλα ZERO!
κι ΟΜΩΣ σε πληροφορώ οτι το ESM ZERO βγαίνει αρκετά ελαφρύ για ESM!! (πέστου Έκτορα... ;) )

Έκτωρα,
Προτείνω (δεν κάνω πλάκα) να επικοινωνήσεις με τον Nick Millman (Straggler 脱走兵 στο aviationofjapan.com).
Εκτός από αυθεντία στα Ιαπωνικά θέματα είναι πολύ φιλικός άνθρωπος και πρόθυμος να βοηθήσει.

Όταν έψαχνα το κατάλληλο μοντελιστικό χρώμα για το Pearl Harbor scheme τον ρώτησα και μου έστειλε ένα PDF με όλη την έρευνα που έχει κάνει στο θέμα (με φασματογράφους κλπ), απίθανη δουλειά.

Εναλλακτικά μπορείς να βάλεις και ερώτημα στα forum των στατικών, ο Millman συχνάζει στο britmodeller.com

Ναι ξέχασα, το ESM δεν χρειάζεται βάρος για να ζυγίσει στο 25% της χορδής ... του STABILIZER !

Καλά Δημήτρη, μή φανταστείς ότι έχουμε πάρει και υποδεκάμετρο ούτε ότι είμαστε αυθεντίες...
Απλά, στο "μάτι" μας φαίνεται έτσι - μπορεί και να σφάλουμε.

Αφορά στο μήκος της ατράκτου μπροστά από τη σέλλα του φτερού και στο μήκος/σχήμα του cowl - φαίνονται αρκετά μακρύτερα από το scale μήκος, προφανώς για να ζυγίσει και είναι πολύ "οβάλ".. Βέβαια, μάλλον φαίνεται να αναπαριστά το Mοdel 52 που είναι πιο μακρομούρικο από το Model 22/32 (αλλά όχι και τόσο ευδιάκριτα, όπως δείχνουν τα profiles), αλλά εάν δείς τα κοψίματα για τα πολυβόλα του cowl, αυτά είναι του Model 21. Επίσης, το placement του tailwheel (πάλι για να ζυγίσει...).

Βέβαια, και για να λέμε του στραβού, η TF έχει βιδώσει πλάκες από σίδερο μπροστά, για να "πάρει ζύγι" το κοντομούρικο δικό της interpretation..
Επίσης, η δίεδρος δείχνει "λίγη" (αυτό το έχουν όλα όμως).

Και μια άλλη από CMPro (στο φόντο) και World Models (μπροστά)...

To WM είναι καλύτερο κατασκευαστικά και πτητικά, αλλά τελείως λάθος (βλ. πάχος/μήκος ατράκτου και σχήμα canopy)...
Το CMPro είναι πιο ΟΚ, αλλά CMPro (=έπιπλο).

Βέβαια, και τα δύο "κλέβουν" στο μήκος της μούρης..

Μή μαλώνετε - πράγματι το ESM έχει πολύ καλά πτητικά χαρακτηριστικά, όπως και το D9 τους. Και για την επιφάνειά  του (88" Vs 86" του TF) βγαίνει ελαφρύ!

Καλά, δεν παίζεσαι...!  8) Thanks!

Για να ξυπνήσουμε το thread, μερικές (επιβεβλημένες) beauty shots, μαζί με ένα reference που ανακαλύψαμε στο ράφι μας μετά από 15+ χρόνια!

Το σουλούπι μοιάζει σωστό με το μάτι. Ο Saburo περιμένει...

Γενικά έχει δωθεί μεγάλη προσοχή στο βάρος της κατασκευής πίσω από το φτερό. Πολλά από τις καμπύλα τμήματα της ατράκτου είναι GFR προκειμένου να κρατηθεί χαμηλά το βάρος (π.χ. fillets, tailcone, μπροστινά "μάγουλα" πίσω από το cowl), ενώ το μισό stab ζυγίζει <100gr έτοιμο φινιρισμένο και με το elevator κολλημένο! Στο χέρι... μας φαίνεται ότι δε ζυγίζει τίποτα.

Το φίνίρισμα με το monokote επιτρέπει το μπλεντάρισμα των 2 υλικών (balsa/GFR) χωρίς να φαίνεται τίποτα, ενώ κρατά το βάρος χαμηλά. Ως σωστοί scaleάδες θα το ξηλώναμε αμέσως για να glassάρουμε. Ως ακροβατικοί, όμως, δεν το πειράζουμε - θέλουμε ευκολοπέταχτο Zero και ελαφρύ όπως στην πραγματικότητα...  :police:

Έκτορα καλημέρα, πολύ καλή επιλογή το Zero! Εύχομαι καλή συνέχεια , και πολλά posts για να γουστάρουμε και να μαθαίνουμε τεχνικές :thumbs up:
Ήθελα μόνο να σου επισημάνω την προσοχή σου για τα retracts της Robart όπως έγραψες παραπάνω.Έχε υπ όψην σου ότι τα συγκεκριμένα retracts για αυτό το μοντέλο , έχουν θέματα στρέβλωσης στις πλάγιες καταπονήσεις ,ειδικά κατά την τροχοδρόμηση.
Και γι αυτό τον λόγο η Robart έβγαλε κάτι πλαινές πλάκες (αντί να τα επανασχεδιάσει)  που εφάπτονται στον μηχανισμό ανάσυρσις, και ελαχιστοποιούν τις καταπονήσεις.
Chatara  με έναν Αμερικάνο μοντελιστή και μου το ανέφερε ότι πολλοί έχουν θέμα με αυτά τα retracts. Αυτός και αρκετοί άλλοι όμως χρησιμοποιούν τα ηλεκτρικά.
Δεν γνωρίζω εάν υπάρχει και pneumatic version.

Χρήστο, ευχαριστούμε για τις συμβουλές.

Περί retracts:

Πράγματι, μερικά από τα τελευταία batch των Robart για το FW190 αποδείχτηκαν προβληματικά, διότι με την παραμικρή πλάγια στραβώνανε τα drive pins.. Εμείς, σταθήκαμε τυχεροί, διότι πήραμε από τα πρώτα batch και έτσι έχουμε μικρότερο( ; ) πρόβλημα, εάν κρίνεις από την προσγείωση της παρθενικής που έχουμε αναρτήσει στο άλλο thread για το '190 όπου ΔΕ στραβώσαμε pin .

Επειδή έχει γίνει χαμός στα Fora από άλλους δυσαρεστημένους, η Robart υποσχέθηκε να κοιτάξει την ποιότητα των υλικών που χρησιμοποιεί για τα επόμενα batch. Μαζί σε αυτά συμπεριλαμβάνεται και το μοντέλο για το Zero.

Επιπροσθέτως, φρόντισε να φτιάξει "ενίσχυση" με 2 pins στα πνευματικά (εμείς θα πάμε για τέτοια) προκειμένου να αυξηθεί η αντοχή...
(Τα 2 pins είναι στάνταρ στην ηλεκτρική version)

Δεδομένου ότι το Zero έχει κοντύτερα σκέλη από το 190, είμαστε αισιόδοξοι ότι δε θα έχουμε μεγάλα προβλήματα.. Εάν ναι, τότε υπάρχει λύση.

Τα Robart τα θέλουμε διότι αφ' ενός είναι drop-in κατευθείαν, έχουν τις σωστές γωνίες και είναι και ελαφριά σε σχέση με άλλα (π.χ. Sierra). Βέβαια, έχουν το παραπάνω ερωτηματικό, καθώς και το πρόβλημα ότι το ψαλίδι δεν είναι scale (βγαίνει εμπρός ενώ θα έπρεπε να βγαίνει πλάι...)

Πανηγυρική αναβίωση - παραπάνω τελικά αποδείχτηκε ότι εννοούσαμε τα Χριστούγεννα του... 2016!  :-[

Αφού είμαστε Ελλάδα σε άδεια, αποφασίσαμε να ξεσκονίσουμε το Saburo και να του δώσουμε λίγη προσοχή μετά από 1.5 χρόνο!
Ούτως ή άλλως, κάνει πολύ κρύο στο εργαστήριο για οτιδήποτε κατασκευαστικό στο T-28 (βλ. άλλο thread) - δεν κάνουν cure οι epoxy και τα χρώματα... Φέραμε όλα τα συμπράγκαλα στο σαλόνι για να συνεχίσουμε - δεν γκρινιάζει και η οικογένεια έτσι!

Αρκετή μελέτη για το βάψιμο φιγούρων (είπαμε, 1.5 χρόνος!) και μερικά μυστικά έγιναν λίγο πιο κατανοητά - θα τα μοιραστούμε εδώ!
Ξεκινάμε με τη συλλογή χρωμάτων. Πάμε για τα κορυφαία Model Master σε ακρυλική version (υδατοδιαλυτά) να μην έχουμε μυρωδιές στο σπίτι και γρήγορο στέγνωμα.
Ο Saburo χρειάζεται:

• Leather
• Flat Black
• Flat White
• Rust
• Silver Metallic
• Light Tan
• Dark Tan
• Dark Brown
• Dark Green
• Zinc Chromate Green
• Sand
• Burnt Sienna
• Burnt Umber
• Skin Tone Warm
• Skin Tone Shadow
• Skin Tone Highlight
• Wood

Επίσης, θα χρησιμοποιήσουμε τα pastel που είχαμε προμηθευτεί για τις σκιάσεις στο FW190.
Σίγουρα μια αρκετά εκτενής λίστα, αλλά προβλέπουμε να τα ξαναχρησιμοποιούμε (ελπίζουμε!)..

Ο Vasser στέλνει το Saburo σε 3 κομμάτια - πόδια, κορμός και κεφάλι.
Αποφασίσαμε να τα βάψουμε πριν την τελική κόλληση για να δίνει "χέρι" στα δύσκολα σημεία.
Πρώτα πλένουμε με ζεστό απορρυπαντικό πιάτων να φύγουν όλα τα mould release agents...

Ξεκινήσαμε με τις μπότες και το παντελόνι, τα οποία ήταν και τα 2 δερμάτινα.

Διαβάσαμε για μια εύκολη τεχνική που προσδίδει πολύ αληθοφανές αποτέλεσμα "χρησιμοποιημένων" δερμάτινων μποτών:
- Βάψουμε με Flat Black(!) σε βάση και αφήνουμε να στεγνώσει καλά.
- Μετά περνάμε Leather από πάνω με στεγνό πινέλο. Έτσι, βάφονται μόνον οι κορυφές των πτυχώσεων με δερμάτινο χρώμα ενώ οι κοιλάδες μένουν με το μαύρο... Σε συνδυασμό και με τη βοήθεια λοιπόν του πολύ λεπτομερούς sculpting της φιγούρας πέρνουμε ένα καλό αποτέλεσμα (βλ. διαφορά μεταξύ δεξιάς και αριστερής μπότας).

Για να δώσουμε αληθοφάνεια στο παντελόνι, πάμε με μια προσέγγιση 3 layers: βάση, shadows και highlights.
- Βάφουμε με βάση το Leather πρώτα (βλ. παραπάνω φωτό).
- Κάνουμε ένα wash με πολύ διαλυμένο Flat Black ή/και Burnt Sienna. Αυτό οδηγεί το χρώμα στις κοιλάδες των πτυχώσεων - όταν αυτό στεγνώσει έχουμε τα shadows.
- Τέλος, περνάμε ένα στεγνό πινέλο με Sand τις κορυφές των πτυχώσεων. Αυτό κάνει highlight ("ανταύγειες" στα Ελληνικά!) τη δερμάτινη υφή υπονοώντας φθορές του δέρματος.

Προχωράμε ανεβαίνοντας βαθμό δυσκολίας με τον κορμό. Εδώ βάφουμε πρώτα τα υποστρώματα, τα οποία είναι Flat Black για τα γάντια (που θα γίνουν όπως οι μπότες) και τις γούνες (θα δούμε μετά γιατί). Επίσης οτιδήποτε είναι ασημένιο (πόρπες, κλπ) δείχνει καλύτερο όταν έχει πέσει μαύρο υπόστρωμα. Οι ζώνες του αλεξιπτώτου βάφονται Dark Green πρίν το Leather της όλης στολής προκειμένου να μη μας νoιάζουν τα over runs (π.χ. βάψιμο του πάχους των ζωνών πάνω στη φόρμα) τα οποία και τα "κόψουμε" μετά με το Leather.

Χρόνια πολλά Έκτορα!

Φοβερή δουλειά και άψογη παρουσίαση!

Καλή συνέχεια.

Καλή αρχή Εκτωρα!!!! Ε ρε φωτιες που μου αναβεις.....

[ ]

Εδω εχει ωραια πραγματα http://www.acesofiron.com/paint.htm

Σουπερ Εκτωρα!!!Ζητω τα γιαπωνεζικα!!!χαχαχα Και για να το τερματίσουμε .....να και ενα βιντεακι με weathering σε πιλότους με ρουχα ομως......

k_vLOU5xoZM

Αγαπητοί, ευχαριστούμε για τα resources! Οι τεχνικές πρέπει να μοιράζονται, αλλιώς το forum έχει μόνον το νόημα του showcase....

Προχωράμε με work in progress στον κορμό:
- Αποκαλύπτεται ο λόγος που βάφουμε με flat black τη γούνα - όταν περάσουμε με στεγνό πινέλο λευκό "σπασμένο" με λίγο tan, εμφανίζεται όλη η σκαλιστή λεπτομέρειά της!
- Τα γάντια έχουν γίνει όπως οι μπότες - στεγνό πινέλο με leather.
- Η εξαρτήση και το μπουφάν δεν έχουν παλαιωθεί ακόμη - βλ. διαφορά με το παντελόνι στη δεύτερη φωτό..

 Μετά το wash με αραιό μαύρο και burnt umber, καθώς και τα highlights με tan...

Και μια της πλάτης. Ο.. πωπός είναι άβαφτος αφού δε θα φαίνεται μέσα στο κάθισμα.  :buck2:

ομορφος βγανει, τι βαρος εχει ο πιλοτος?Γιατι σκεφτομουν να παρω και εγω εναν

....

Και πάμε στα δύσκολα - το κεφάλι...

Πρώτα περνάμε ένα flat black οπουδήποτε υπάρχει γούνα ή δέρμα, ακολουθώντας τις προηγούμενες τεχνικές.

Στεγνό πινέλο με flat white και leather, μας αφήνει άφωνους με το αποτέλεσμα στην κυριολεξία 5 λεπτά αργότερα...  :angel:

Εδώ να πούμε ότι 90% ρόλο παίζει η γλυπτική της φιγούρας παρά η όποια τεχνική άφεσης χρώματος. Μπράβο Lyle!

Βαφή προσώπου με Skin Base, στεγνό πινέλο για τα φρύδια, sand για τα άσπρα των ματιών (προσοχή: με white στα μάτια θα μοιάζει σα... ζόμπι) και καφέ για τις ίριδες. Πολύ λεπτές γραμμές στην ακμή των άνω βλεφάρων με υπέρλεπτο πινέλο τοποθετήθηκαν για ν δίνουν την εντύπωση βλεφαρίδων.

Στο σημείο αυτό τελειώνουν οι δυνατότητές μας να "ζωντανέψουμε" το πρόσωπο με υγρά χρώματα... Κάποιος έμπειρος μπορεί να σκιάσει, ακόμα και με αερογράφο, εμείς θα καταφύγουμε στα παστέλ, ένα μικρό στεγνό πινελάκι για τοποθέτηση της σκόνης (τα παστέλ είναι pure pigment!) και ένα μεγάλο μαλακό για το άπλωμα/μπλεντάρισμα. Τρίβουμε το μικρό πινέλο στην άκρη του παστέλ και "σηκώνοντας" τη χρωματιστή σκόνη. Μετά περνάμε τη φιγούρα με απαλές κινήσεις και στο τέλος απλώνουμε με το μαλακό μεγάλο πινέλο.

Εάν χρησιμοποιήσουμε τα σωστά χρώματα και μπλεντάρουμε ωραία, καταλήγουμε σε ένα όχι τελείως ψεύτικο αποτέλεσμα..

Χρησιμοποιήσαμε κίτρινο και πορτοκαλί για αρχή, να κιτρινίσουμε το Saburo πάνω από το Καυκασιανό χρώμα. Μετά, περάσαμε κόκκινο με πορτοκαλί να τονίσουμε τα ζυγωματικά, τις κόγχες των ματιών κοντά στη μύτη, το κάτω χείλος και κάτω από τη μύτη και το σαγόνι. Επίσης. μπλεντάραμε με λίγο μαύρο παστέλ τα φρύδια να μην έχουν έντονο contrast.

Τέλος, βρωμίσαμε το κάτω μέρος της μύτης και μεταξύ των μαγούλων και στόματος με burnt umber παστέλ (καφέ-γκρί) και το απλώσαμε προσεκτικά - μην ξεχνάμε ότι οι πιλότοι των Zero είχαν 2 πολυβόλα των 7.7mm μέσα στο cockpit και η κάπνα τους έσκαγε κατευθείαν στο πρόσωπο!  :devil:

Στις φωτό δε φαίνονται οι απαλές διαφοροποιήσεις του χρώματος και τα gradients που προσδίδουν αληθοφάνεια λόγω του σκληρού φωτός στο τραπέζι μας...  :-\

Και μιά στο φώς της ημέρας.

Μας λείπει λίγο make up γύρω από τα μάτια ίσως...
Τα μάγουλα, στόμα και το σαγόνι μας φαίνονται ΟΚ.

Και ένα beauty shot στο "γραφείο"... Συγκρίνοντας τη λεπτομέρεια των panels που δίνει η Top Flite με τον τελειωμένο Saburo, αρχίζουμε να μπαίνουμε στο tripάκι για ολοκληρωτική βελτίωση του cockpit - ιδανικά με scratch τρόπο.  :angel:

Νομίζουμε ότι η ανοιγόμενη καλύπτρα είναι πλεόν εκ των ούκ άνευ..  :P

Αναλογιζόμενοι την ανέλπιστα αληθοφανή scale εμφάνιση του Saburo που καταφέραμε, αρχίσαμε να εισερχόμαστε σε... μοντελιστικό οίστρο.
Η προσοχή μας στράφηκε στο... "θρόνο"!

Μελετώντας φωτογραφικό υλικό από διάφορες πηγές, έγινε αμέσως αντιληπτό ότι το μαμίσιο κάθισμα που προσφέρει η Top Flite είναι αρκετά απλοϊκό σε σχέση με το πραγματικό, το οποίο είναι αναρτημένο από το οπίσθιο former του cockpit με ένα σύστημα που επέτρεπε στον πιλότο να ανασηκώνεται γρήγορα στις φάσεις της απονήωσης/προσνήωσης για καλύτερη ορατότητα. Επίσης είναι διάτρητο για εξοικονόμηση βάρους.

Πρώτη δουλειά η "ελάφρωση" του μασίφ καθίσματος.. Εδώ χρησιμοποιήσαμε την παραπάνω φωτογραφία για οδηγό.
Το reamer της Hudy αποδεικνύεται άλλη μια φορά ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για διάνοιξη τέλειων τρυπών!

(Ο Saburo αναρωτιέται εάν θα γίνει έτσι τρυπητήρι και η πλάτη του στις προσεχείς αερομαχίες...;)

Ένα μικρό κολπάκι που δοκιμάσαμε για να αποδώσουμε τις εκχειλώσεις από το σταμπάρισμα των τρυπών του πραγματικού καθίσματος ήταν να ζεστάνουμε τοπικά το κάθισμα με air gun και να σπρώξουμε λίγο με το reamer κάθε τρύπα προς τα έξω. Δυστυχώς όμως μαλάκωσε όλο το κάθισμα και το έκανε να "ρυτιδιάσει" λίγο. Δεν πειράζει διότι δε θα φαίνεται και πολύ, ενώ ήδη θυμίζει υποβαθμισμένη ποιότητα παραγωγής εν μέσω πολέμου (scale-οδικαιολογίες...  :P). Προσοχή λοιπόν με το ξαναζέσταμα των vacuformed κομματιών!

Από τα φωτογραφικά αρχεία βλέπουμε επίσης ότι το οπίσθιο former δεν είναι μασίφ όπως έρχεται με το αεροπλάνο. Δε μπορεί λοιπόν να βάλουμε πιο αληθοφανές κάθισμα και να ξεχάσουμε το background...

Κόψαμε ένα πατρόν από σκληρό χαρτί με βάση το vacuformed κομμάτι της TF και σχηματίσαμε το άνοιγμα με το μάτι, χρησιμοποιώντας ως reference τις φωτογραφίες. Μετά τοποθετήσαμε το πατρόν πάνω στο former και μαρκάραμε.

Κοπή με Dremel - δισκάκι πρώτα και τελείωμα με σβουράκι. Ας είναι καλά το attachment των 90 μοιρών - ιδανικό για κάτι τέτοιες δουλειές!

Σημ. Χρειάστηκε να αφήσουμε ένα κομμάτι του former άθικτο διότι από πίσω περνά το rail των servo της ουράς. Στο τελειωμένο cockpit, μάλλον θα φαίνονται τα servo στο βάθος, αλλά έτσι θα δίνουν την εντύπωση τεποζίτων και άλλων παρελκομένων όπως στο πραγματικό (και άλλη.... scaleoδικαιολογία!).

Το σύστημα ανάρτησης του καθίσματος χρειάστηκε μερικές "scratchιές"...

Αυτές έγιναν με τη βοήθεια balsa, φύλλου πλαστικού και σωλήνα αλουμινίου.

Το δύσκολο σε τέτοιες δουλειές είναι να ταιριάξουν οι γενικές διαστάσεις όλων των κομματιών της πατέντας (π.χ. εάν έρθει το κάθισμα πολύ μπροστά, δε θα χωράνε τα πόδια του Saburo!) καθώς και να προβλεφθεί το πώς θα ασφαλιστούν τελικά μέσα στο cockpit (δηλ. να δίνει χέρι είτε να κολληθούν είτε να βιδωθούν - που το προτιμάμε).

Αφού κάναμε που κάναμε την όλη κατασκευή του συστήματος ρύθμισης του καθίσματος, γιατί να μην αποπειραθούμε να αποδώσουμε και το μοχλό ρύθμισης...;;
(Λες και δεν είχαμε κάτι καλύτερο να κάνουμε  :idiot2:).

Σημ. Η ζημιά του να κάθεται κανείς να διαβάζει πολλά scale resources...  :devil:

Ξεκινάμε με μία λεπτή λωρίδα από φύλλο αλουμινίου 1mm. Αφού κόψουμε και γυαλοχαρτάρουμε για να έρθει στο σωστό (;) μέγεθος, βγάζουμε το Dremel για τις σχισμές/τρύπες και κουρμπάρουμε με ένα κυλινδρικό αντικείμενο κοντά στην TLAR διάμετρο (εν προκειμένω μια ξύστρα μολυβιών των παιδιών).

Για το μοχλό, κόβουμε ένα μικρό μήκος σωληνάκι αλουμινίου (από αυτά που έρχονται στα τεπόζιτα των ARF, εμείς τα βάζουμε στην άκρη και χρησιμοποιούμε μπρούτζινα πάντα) και φτιάχνουμε τη χειρολαβή από dowel (πρώην ντίζα elevator από ARF - μπαμπού;) το οποίο και τορνίραμε με μια λίμα και το Black & Decker. Η βάση του μοχλού είναι από φύλλο πλαστικού. Κολλήσεις με CA.

Ένα αρκετά χαρακτηριστικό γνώρισμα των cockpits των Zero είναι και οι 2 τροχαλίες πίσω από το κάθισμα με το bungee επαναφοράς. Χρησιμοποιήσαμε 2 κουμπιά πουκαμίσου για την αναπαράσταση, τα οποία μετά από προσεκτικό ξετρύπημα και τορνίρισμα για να κάνουν το αυλάκι όπου τρέχει το κορδόνι μάλλον μας έβγαλαν ασπροπρόσωπους..! Για το τορνίρισμα, τα βιδώσαμε σε ένα κομμάτι dowel και τα βάλαμε στο Black & Decker με λίγες στροφές. Το αυλάκι το κάναμε ακουμπώντας ένα τρυπάνι 1mm.

Η όλη... "διαστροφή" τοποθετημένη μέσα στο cockpit. Νομίζουμε ότι ξεφύγαμε λιγάκι (για τα δικά μας δεδομένα)...

Μένει να αποφασίσουμε πώς θα δώσει χέρι για να τα τοποθετήσουμε με μόνιμα/ασφάλεια μέσα.
Όπως έχουμε πει, προτιμούμε το βίδωμα διότι έτσι μπορούμε να τα βγάζουμε κατά την κατασκευή/τοποθέτηση και πρίν το τελικό βάψιμο.
(Μας φαίνεται ότι θα φτιάξουμε κάποιες γωνίες στα στηρίγματα των βραχιώνων του καθίσματος ώστε να βιδωθούν από μπροστά.)

Αριστούργημα φίλε Εκτωρα!!!! Αυτο ειναι το όμορφο ...να φτιαχνεις κατι τοσο scale !! με μονο οπλο την φαντασια του μυαλου και μερικα απλα υλικά !!!Καλή συνέχεια !Περιμενουμε με ανυπομονεσία τα υπόλοιπα!!!! :thumbs up: :thumbs up:

Απλά το τερμάτισες φιλε!!!!!!! Μπράβο σου.

Ευχαριστούμε για την παρακίνηση να συνεχίσουμε την... παράνοια!

Είμαστε ευχαριστημένοι διότι καταφέραμε να βρούμε τρόπο που επιτρέπει το βίδωμα όλων των εξαρτημάτων έτσι ώστε να δίνει χέρι. Οι φωτό εξηγούν. Κόψαμε αλουμινάκια, τα στραβώσαμε πάνω σε ένα κομμάτι scrap από τον ίδιο σωλήνα της βάσης του καθίσματος και ανοίξαμε τρύπες 1mm για ξυλοβιδάκια μινιατούρες.

Να πούμε ότι δεν αντισταθήκαμε: μετά εκπλήξεως, το όλο πράγμα... δουλεύει ρεαλιστικά και κινηματικά!
Κουνώντας το μοχλό, έχουμε μια παράλληλη μετακίνηση της τάξης του 1.5cm πάνω κάτω του καθίσματος!

Αρκετά με τις scale λεπτομέρειες για την ώρα - πήραμε τη δόση μας! Βαθιά ανάσα και ξεκινάμε την Οδύσσεια της ανοιγόμενης καλύπτρας.  :police:

Βήμα πρώτο - τοποθέτηση των rails. Εδώ χρησιμοποιούμε 2 μπρούτζινες βέργες φρεζαρισμένες με κανάλι (μας είχαν μείνει απο το FW190).
- Πρώτα τοποθετούμε την καλύπτρα όσο πιο σωστά γίνεται και μαρκάρουμε το αποτύπωμά της πάνω στην άτρακτο.
- Μετά τσεκάρουμε ότι το μήκος των ραγών είναι διπλάσιο από το μετακινούμενο τμήμα (οι δικές μας ήταν ΟΚ).
- Μετά τσέκαρουμε την εσωτερική δομή της ατράκτου για να δούμε πως θα πέσουν μέσα χωρίς να κάνουμε ζημιές στη δομή (stringers, κλπ).

Στην άτρακτο του Zero υπάρχουν stringers από balsa 5x5mm ακριβώς πάνω στα πλαϊνά περβάζια του cockpit. Αποφασίσαμε να μην τα πειράξουμε για να αποφύγουμε ξεφορμάρισμα των πετσωμάτων και να τοποθετήσουμε τις ράγες ακριβώς από κάτω. Θα πέσουν αρκετά κοντά στις ακμές της κινητής καλύπτρας - ελπίζουμε να μην έχουμε πρόβλημα..  :-\ Από την άλλη, εάν τα βάζαμε ψηλότερα, μπορεί να είχαμε πρόβλημα στο πίσω/ακίνητο μέρος όπου θα έπρεπε είτε να ακολουθήσουν την κουρμπαριστή άτρακτο με πιθανότητες κολλημάτων στην κύλιση είτε να είναι στον "αέρα").

- Μαρκάρισμα: μετρήσαμε 5mm κάτω από τα περβάζια, τοποθετήσαμε τις ράγες σε ρόλο χάρακα και μαρκάραμε γύρω-γύρω.
- Κόψαμε τα πετσώματα με φρέσκο Xacto.

Από πίσω βρήκαμε σε 2 formers τα οποία σκαλίσαμε με το Dremel για relief καθώς και τα μοναδικά stringers από hardwood(!) του αεροπλάνου, τα οποία μας ταλαιπώρησαν να τα φάμε.

Τέλος καλό - όλα καλά. Και οι 2 πλευρές μας βγήκαν συμμετρικές. Δεν κολλάμε ακόμα, σε περίπτωση που χρειαστούν αλλαγές.
Όπως είπαμε, ένα από τα ερωτήματα είναι η απόσταση της ράγας από την κάτω ακμή της καλύπτρας (~4mm;), καθώς και τα κοψίματα που θα πρέπει να κάνουμε στο πίσω σταθερό μέρος της καλύπτρας για να αποκαλύψουμε τις ράγες (πόσο θα τις αφήσουμε να εξέχουν ώστε να έρχονται περασιά με το πλαστικό τριγύρω τους, πώς θα μαρκάρουμε το πλαστικό ώστε να κόψουμε/αποκαλύψουμε ακριβώς χωρίς χασίματα, κλπ....  :-[)

Και οι ράγες στο πραγματικό (βλ. παραπάνω σχόλιά μας για το πώς πρέπει να μας πέσουν στο πίσω μέρος της καλύπτρας)...

Και κάπου εδώ αρχίζουμε να ξύνουμε το κεφάλι μας όσον αφορά την κοπή και ενίσχυση της καλύπτρας. Είναι κάτι που δε σηκώνει λάθη.

Θα παρουσιάσουμε τη σκέψη μας σε ελπίδα βοήθειας από το thread για συμβουλές - δεν το έχουμε ξανακάνει...  :worry:

Σκεφτόμαστε λοιπόν να ενισχύσουμε τα frames του κινητού μέρους (και τις ακμές των ακινήτων μερών) με λεπτή μπρούτζινη βέργα κολλημένη με epoxy στη vacuum formed καλύπτρα και να έτσι δημιουργήσουμε ένα "τελάρο" (ενώνοντας τις 2 καμάρες με ένα οριζόντιο μέλος στο κάτω χείλος, κολλημένο με καλάι) το οποίο θα την βοηθήσει να κρατήσει το σχήμα της. Πάνω στο κάτω μέρος θα κολλήσουμε (πάλι με καλάι) βιδάκια με το κεφάλι τους να θυλακώνει μέσα στις ράγες/γλύστρες.

Έχουμε τα εξής προβλήματα:
- Η λύση μας φαίνεται βαριά. Αλλά έαν πάμε σε αλουμίνιο θα έχουμε πολύ μαλακότερο frame (και δε θα κολλάει με καλάι κιόλας..). Υπάρχει κάποια άλλη λύση; (Αποφεύγουμε τα κλασσικά ply formers λόγω του ακαλαίσθητου πάχους τους).
- Πώς θα κολλήσουμε τις καμάρες καλά; Με το χέρι δε μπορούμε να τους δώσουμε τέλειο σχήμα (έχουμε μικρο-χασίματα) - ίσως πρέπει να φτιάξουμε καλούπια φορμαρίσματος και τα τα πρεσσάρουμε σαν σάντουιτς μέσα-έξω... (πολύ δουλειά! :-\)
- Πώς θα κολλήσουμε τις καμάρες εκτός της καλύπτρας με το κολλητήρι αλλά να είμαστε σίγουροι ότι το σχήμα των τελάρων θα είναι σωστό;; Εάν κολλήσουμε πρώτα τις καμάρες στην καλύπτρα τότε θα λιώσουμε το πλαστικό με το κολλητήρι  :-\.

Ακούμε προτάσεις...

λοιπον γιατι εχω κανει οτι πατεντα 8ελεις για τα canopy αυτα, η καλυτερη λυση ειναι  ,κανε εξωτερικα μια βαση για να πατησει η καλυπτρα χωρις να πιτσικαρει και για να μπορεις να δουλέψεις kαι μετα  ενα καλο χερι με glass (2-3 φυλλα αναλογα το παχος)  ολο το εσωτερικο ωστε να σου δωσει το σχημα ,μετα 8α κοψεις το frame και 8α το κολησεις με epoksh

ενα παράδειγμα


http://www.modelairplanenews.com/blog/2014/08/26/making-a-sliding-canopy-upgrading-a-f4u-corsair-arf/

και ενα ζερο
https://www.youtube.com/watch?v=2tsYxMoSuCc

το ειχα βρει καπου στο rc Groups, o τυπος εκανε οτι σου ειπα αλλα εκοψε τα διαφανα κομματια και τα κολησε μεσα απο το carbon frame

To epoxh μετα κοβεται πολυ ευκολα αν ζεστανεις το νυστερι με ενα φλογιστρο η αναπτηρα

Aυτος ο τροπος που λεει ο Αντωνης ειναι πολύ καλός!και μαλιστα επειδη το εχω κανει σε καλυπτρα δεν χρειαζεται αποκολυτικό .Δεν το πιανει η ρητινη το pvc και το lexan.Ενας αλλος τροπος πιο απλός ειναι να κουρμπαρεις σωληνακη Μ3-4 και να βαλεις βιδακια PICO απο γραμμες τρενου.Ειναι το πιο μικρό δυνατό βιδάκι που υπαρχει.Κολα στην καλύπτρα δεν πιανει με τίποτε.Και ειδικά εποξυ!Το καθισμα εγινε εκπληκτικό!!

Πάει και αυτός ... τον καταστρέψαμε  :(

Καλή Χρονιά Έκτωρα  :thumbs up:

Αγαπητέ, η συγκεκριμένη διαπίστωση -και ειδικά από εσένα- αποτελεί... φιλοφρόνηση! ::)

Μετά από αρκετή σκέψη όλων των παραμέτρων και συμβουλών σας, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε τελικά με την αρχική μας ιδέα όσο γίνεται για να δούμε πόσο μακριά θα φτάσουμε. Στην καλύτερη, και εάν δουλέψει, θα έχουμε μάθει κάτι. Εάν όχι, έ - πάλι κάτι θα μάθουμε..!

Βασικά, σκεπτόμενοι ότι εάν πάμε για εσωτερικό σκελετό από υαλοΰφασμα τότε πάλι θα πρέπει να τον κολλήσουμε κάπως στην καλύπτρα, ενώ τελικά δε θα μας λύσει το πρόβλημα με την αγκύρωση των γλυστρών στο κάτω μέρος του κινούμενου μέρους, μας φάνηκε ότι η χρήση λεπτών ράβδων μπρούτζου θα μπορούσε να λειτουργήσει εάν παρακάμψουμε το πρόβλημα της εσωτερικής κόλλησης..

Με γνώμονα την παραπάνω σπαζοκεφαλιά, προχωρήσαμε να δοκιμάσουμε τη λύση του βιδώματος των μπρούτζων πάνω στην καλύπτρα. Βέβαια, αυτό θα έπρεπε να λυθεί με όσο πιο καλαίσθητο τρόπο γίνονταν, διότι δε θα είχε νόημα η αποφυγή των κλασσικών ply τελάρων ενίσχυσης...

Πάμε λοιπόν για συγκέντρωση υλικών. Εδώ μπήκαμε σε διαδικασία κυνηγιού - θα μοιραστούμε τα ευρήματα εδώ!
Εκτός από της βέργες των 6mm x 1mm που φαίνονται στις προηγούμενες φωτό, προμηθευτήκαμε και μερικές των 3mm x 0.8mm (K&S) από γνωστό κατάστημα πλαστικομοντελισμού. Ο λόγος θα εξηγηθεί παρακάτω.

Το επόμενο πρόβλημα είναι τα μικρο-βιδάκια που θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε: ενώ έχουμε άκρες για βιδάκια του χιλιοστού με πάσο ξυλόβιδας (π.χ. Marklin, όπως έδειξε παραπάνω και ο φίλος Αργύρης, ή ακόμα και Νο.#000 από τον Mick Reeves), τέτοιες θα μας ήταν άχρηστες για βιδολόγηση σε οποιοδήποτε μασίφ μέταλλο σκληρότερο του αλουμινίου (όπως η εδώ μπρούτζινες μπάρες). Να ξαναπούμε ότι η λύση χρήσης αλουμινίου δε θα μας άφηνε να κολλήσουμε με καλάι το σκελετό, οπότε βρεθήκαμε στο αδιέξοδο του μπρούτζου σε συνδυασμό με απουσία μικροβιδών με πάσο μηχανής...

Καθήσαμε να σκεφτούμε που μπορεί να χρησιμοποιούνται μικροβίδες με πάσο μηχανής για να δούμε πως θα προσεγγίσουμε το θέμα - τελικά μας ήρθε η έμπνευση! Μα φυσικά στα κινητά τηλέφωνα, τα μικροηλεκτρονικά και τα.... ρολόγια! Μετά από γρήγορη ερώτηση στον ωρολογοποιό μας, μάθαμε ότι προμηθεύεται τα ανταλλακτικά του από την Πραξιτέλους όπου υπάρχουν πολλά καταστήματα με είδη ωρολογοποιίας, τα οποία και έχουν σέτ με διάφορα μικροβιδάκια για ασφάλιση των κασών των ρολογιών!

Ανακαλύψαμε λοιπόν το Στάμο (http://www.stamosparts.gr/products8.php?lang=1&wh=2&trig=1 (http://www.stamosparts.gr/products8.php?lang=1&wh=2&trig=1)) ο οποίος αντιπροσωπεύει την Ελβετική Horotec που με τη σειρά της έχει διάφορα πράγματα χρήσιμα στον... μοντελιστή! Μαζί με αυτά, και τα πολυπόθητα σέτ βιδάκια (γύρω στα 25Ευρώ)
Παραθέτουμε τον κατάλογο για τα εργαλεία:
http://horotec.ch/file/CAT_CH_OUTILS2016cv(1).pdf (http://horotec.ch/file/CAT_CH_OUTILS2016cv(1).pdf)
και αυτόν με τα ανταλλακτικά, όπου στη σελίδα 121 έχουμε αυτό που ψάχνουμε:
http://horotec.ch/file/CAT_XX_WPS2015cv(7).pdf (http://horotec.ch/file/CAT_XX_WPS2015cv(7).pdf)

Τα βιδάκια του σέτ έχουν πάσο 1.2mm ή 1.4mm. Μας προβλημάτισε η περίπτωση να χρειαστούμε κολαούζο για να ανοίξουμε σπείρωμα στο μπρούτζο - μία ερώτηση σε κατάστημα της Αθηνάς αποκάλυψε ότι κολαούζα του χιλιοστού έχουν 50 Ευρώ! Ούτε καν ρωτήσαμε για 1.2mm. Τέλος πάντων πήραμε τα υλικά μας και με την ελπίδα ότι κάτι θα σκεφτόμασταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής στο εργαστήριο..

Με το που φτάσαμε, αρχίσαμε τις δοκιμές. Με χαρά μπορούμε να αναφέρουμε εδώ ότι καταφέραμε να βιδολογήσουμε τη βέργα του μπρούτζου χρησιμοποιώντας τα... βιδάκια ως κολαούζα! Και αυτό διότι τα βιδάκια είναι από ανοξείδωτο ατσάλι (υπόκλιση στους αξεπέραστους Ελβετούς!) και έτσι δεν κλωτσάνε! Ανοίγουμε λοιπόν τρύπα με τρυπανάκι 1mm και μετά με μία λεπτή τριγωνική λίμα ανοίγουμε λίγο την τρύπα ώστε μόλις να μπαίνει η αρχή της βίδας. Μετά, με το καλής ποιότητας μικροκατσαβιδάκι μας παίρνει περίπου 2 σκληρές στροφές μέχρι να διαπεράσει η βίδα τη βέργα και... presto! Μπορούμε να σφίξουμε το βιδάκι κάργα. Problem solved.  :D

Χρησιμοποιούμε το προφιλόμετρό μας για να μεταφέρουμε το προφίλ της καλύπτρας στο χαρτί ώστε να στραβώσουμε τις βέργες (με το χέρι - υπομονή!) ακριβώς....

Να μην ξεχάσουμε εδώ να πούμε ότι λόγω μικρού μεγέθους και τις ίσιας σχισμής του κεφαλιού της βίδας είναι αδύνατο να την σταθεροποιήσουμε με το χέρι όσο την πιέζουμε για να βιδολογήσει τη βέργα. Η λύση έρχεται από μικρής διαμέτρου σωληνάκι σιλικόνης για βοσκό τεπόζιτου glow 40αριών αεροπλάνων..

Διάνοιξη οπής στην κορυφή της πρώτης αψίδας με το χέρι και τρυπανάκι 1mm και λίγο κωνικό λιμάρισμα όπως περιγράψαμε παραπάνω. Μετά, βιδολόγηση.

Τοποθέτηση και βίδωμα...  ;) Νομίζουμε ότι κάπου πηγαίνουμε...!

Βέβαια, θα βάλουμε και κόλλα πρίν την τελική συναρμολόγηση - θα χρησιμοποιήσουμε μαστίχη συναρμολόγησης δομικών υλικών - ένα ημιάκαμπτο υλικό που κολλά... τα πάντα! (Βλ. thread του FW190 - κολλήσαμε το baffle με αυτό). Πάντως τα σφίξιμο της βέργας είναι πολύ ικανοποιητικό...

Οι παρακάτω φωτό εξηγούν το ανοιχτό αυτό σημείο από παραπάνω.. Για καλή μας τύχη, το ανάγλυφο frame της καλύπτρας έχει πλάτος 9mm, οπότε τοποθετώντας μια βέργα των 3mm στο εμπρόσθιο τμήμα του αλεξινεμίου και ένα των 6mm στο συρόμενο, έχουμε πλήρη υποστήριξη χωρίς να εξέχει τίποτα!

Εδώ να πούμε ότι κάνοντας αυτό, ο πειρασμός του να βάλουμε ένα XActo ανάμεσα στις 2 βέργες για να κόψουμε την καλύπτρα εύκολα και ίσια στα 2 είναι μεγάλος... :devil:

Όμως, υπάρχει και ένα σημείο που θέλει προσοχή: εάν κόψουμε όχι στο διάκενο μεταξύ 3mm και 6 mm, αλλά πάνω από την πλατιά βέργα του συρόμενου τμήματος (π.χ. στα 5mm από τη μπροστινή ακμή της βέργας των 3mm) , θα δημιουργήσουμε αυτόματα ένα "χειλάκι" το οποίο θα μπορεί να ενθυλακώνει κάτω από το lexan του μπροστινού κομματιού, ώστε να έχουμε μια μηχανική σιγουριά ότι το συρόμενο δε θα αποκολληθεί κατά την πτήση επειδή "μπήκε ο αέρας από κάτω".

Αλλά, μέχρι στιγμής υπομονή - έχουμε και τις πίσω αψίδες. Στο μεταξύ, μας έχουν σπάσει και 2 βιδάκια μέσα στις τρύπες κατά τη διάνοιξη των σπειρωμάτων  :'(
Όποιος δοκιμάσει ποτέ να βγάλει σπασμένη βίδα 1mm από τρύπα θα καταλάβει τον πόνο ψυχής!

Όπως και σε κάθε άλλη περίοδο διακοπών, έτσι και τώρα προχωράμε το thread (ΟΚ, με ρυθμούς χελώνας...  :-\).

Τοποθετήσαμε και την πίσω καμάρα υποστήριξης της καλύπτρας.

Σειρά τώρα για την τοποθέτηση της ράγας που θα συνδέει τις 2 καμάρες. Εδώ είναι το σημείο που φοβόμασταν όλον αυτόν τον καιρό που υλοποιούσαμε την ιδέα του μπρούτζινου σκελετού για την ανοιγόμενη διότι πρέπει να κολληθεί εκτός καλύπτρας για την αποφυγή λιωσίματος του πλαστικού. Από την άλλη, εκτός πλαστικού, μπορεί να χάσουμε την ευθυγράμμιση των μερών.  :(

Πρώτα κόψαμε με προσοχή τις ράγες ώστε να εφαρμόζουν τέλεια μεταξύ των καμάρων.
Μετά, ξεβιδώσαμε τις καμάρες από την καλύπτρα και τις πιάσαμε σε ένα κομμάτι ξύλο με πιάστρες - σαν jig.
Τέλος κολλήσαμε με καλάι τις ράγες με τις καμάρες (butt weld), αφού είχαμε τρίψει τις επιφάνειες με γυαλόχαρτο και απλώσει το flux προσεκτικά ώστε να το λιωμένο μέταλλο να πάει εκεί ακριβώς που θέλαμε.

Τελικό αποτέλεσμα.. Φαίνεται να είναι στιβαρό.
Το καλάι άπλωσε εντός της διεπαφής των κομματιών και ίσα-ίσα που "ξέρασε" από την άλλη μεριά - τέλεια κόλληση δηλαδή!

Ευτυχώς, ξαναβιδώνει στην καλύπτρα - δεν είχαμε πετσικαρίσματα  :D

Επόμενο βήμα είναι να συνδέσουμε την καλύπτρα με τις ράγες τις ατράκτου.

Στραβώσαμε τα λαμάκια που εξέχουν από τις ακίνητες καμάρες προκειμένου να δημιουργήσουν εσωτερικές βάσεις βιδώματος της καλύπτρας πάνω στα περβάζια του κόκπιτ.

Η ιδέα για την σύνδεση με τις ράγες είναι απλή - θα συρταρώσουμε κεφάλια βιδών 2mm μέσα στις γλύστρες.

(Σημ. Στις φωτό δείχνουμε διαφορετικά βιδάκια διότι δεν έχουμε αποφασίσει ακόμα τί τύπου βίδες θα χρησιμοποιήσουμε...)

Γεια σου ρε Εκτωρα με τις κατασκευες σου!!!!!!! Να την στερεωσεις γερά γιατι σς καποιους νεους στα scale..... φευγουν στον αέρα και χάνονται!!

Χάρη κάτσε να την κάνουμε να δουλέψει πρώτα....

Λοιπόν λίγη δουλίτσα ακόμα. Βασικά, πήραμε μεγάλη ανάσα και κάναμε την πρώτη κοπή. Χωρίς τα μπρούτζινα να μας οδηγούν, θα είχαμε κάνει μεγάλη ζημιά στην καλύπτρα...  :-\
 

Το πίσω μέρος βιδώθηκε στην άτρακτο -  χρησιμοποιήσαμε και τη μπροστινή καμάρα.
Χωρίς τις ενισχύσεις να βαστάνε το σχήμα κάπως, η δουλειά αυτή θα ήταν αδύνατη διότι το πλαστικό της καλύπτρας είναι πολύ εύκαμπτο άπαξ και κοπεί ο θόλος..

Πήραμε άλλη μια βαθιά ανάσα και κάναμε τις τελικές κοπές στην καλύπτρα.
Αφαιρέσαμε υλικό από το πίσω κομμάτι για να αποκαλυφθούν οι ράγες.
Μετά διαχωρίσαμε με πολύ προσοχή το αλεξινέμιο από το μετακινούμενο κομμάτι.

Η κοπή έγινε έτσι ώστε να αφεθεί ένα χειλάκι από τη μπρούτζινη καμάρα για ενθυλάκωση στο αλεξινέμιο (μην μας τα πάρει ο αέρας...!).

Πολύ ωραία και καθαρή δουλειά, μπράβο Εκτωρα!!!!! Αντε με το κλό να το τελειωσεις να το δουμε και να πετάει.