F3J ή F5J ;
Με αφορμή ένα μικρό σχόλιο του φίλου ανεμοπόρου Παντελή (Dapan), σκέφθηκα να αραδιάσω εδώ μερικές σκέψεις μου.
Δεν νομίζω αν υπάρχει άλλο άθλημα με τόσες πολλές αγωνιστικές κατηγορίες, όσες ο αερομοντελισμός. Από τότε που παρακολουθώ τα αγωνιστικά δρώμενα, κάθε λίγο και λιγάκι, προστίθεται και μία κατηγορία. Και αν στις επίσημες κατηγορίες της CIAM / FAI προσθέσετε και τις τοπικές κατηγορίες μιλάμε για την υπερβολή, της υπερβολής, … ώ υπερβολή.
Γαιτί κυκλοφορεί ένας νέος κανονισμός, όταν ο παλιός και ο νέος, έχουν μικρές διαφορές μεταξύ τους; (Ρητορική η ερώτηση).
Από το 1970 είχαμε μία κατηγορία τ/κ ανεμοπτέρων, που είχε το διακριτικό F3B. Αναρρίχηση με νήμα, και στόχος η διάρκεια της ανεμοπορικής πτήσης.
Λίγα χρόνια μετά, με το ίδιο διακριτικό F3B, η κατηγορία «αναβαθμίστηκε» σε αγώνα τριών στόχων, διάρκεια, απόσταση, ταχύτητα. Την έκαναν υψηλών απαιτήσεων, αλλά έτσι η συμμετοχή σιγά-σιγά έφθινε. Λίγοι είναι σήμερα οι υποστηρικτές της.
Περί το 1996 είδαμε και πάλι κατηγορία μόνο ανεμοπορικής πτήσης, με το νέο διακριτικό F3J. H F3J κράτησε καλά, παρ’ όλα τα μειονεκτήματά της, το κυριώτερο ότι για την απογείωση χρειάζονται δύο τραβηχτές, αθλητικών προσόντων.
Με την εξέλιξη της μοντελιστικής τεχνολογίας, είδαμε πολλές νέες κατηγορίες ανεμοπτέρων με κίνηση με ηλεκτρική ενέργεια.
Η F5B (σαν υποκατάστατο της F3B) έχει στόχους την απόσταση και την διάρκεια. Και εδώ οι προδιαγραφές είναι υψηλού επιπέδου, και την ακολουθεί περιορισμένος αριθμός αθλητών.
Και κάποια στιγμή αναπήδησε η κατηγορία ηλεκτροκίνητων ανεμοπτέρων F5J, μία κατηγορία που μοιάζει πολύ με την F3J, και που επισημοποιήθηκε από την CIAM/FAI μόλις το 2016.
Στις κατηγορίες F3J & F5J εμφανίζονται ακριβώς τα ίδια ανεμόπτερα (καθαρόαιμα ή με ηλεκτροκινητήρα), ενώ ο στόχος και των δυο είναι ανεμοπορική πτήση 10 λεπτών και ακρίβεια προσγείωσης. Διαφέρουν μόνο στον τρόπο αναρρίχησης.
Θεωρητικά στην F3J μπορεις να αναρριχηθείς με το νήμα όσο πιο ψηλά μπορείς, για να αποκτήσεις πλεονέκτημα ύψους εκκίνησης. Όμως τα δεύτερόλεπτα που είσαι ακόμα σε επαφή με το άγκιστρο, αφαιρούνται από το συνολικό χρόνο εργασίας των 600¨. Ετσι καταλήγουν σε γρήγορη απαγκίστρωση, με αναρρίχηση μεγάλης ταχύτητας, από χαμηλό ύψος.
Επειδή οι αθλητές έγιναν πολύ καλοί, και απέκτησαν σύγχρονα αγωνιστικά ανεμόπτερα, σχεδόν όλοι μπορούν να κρατηθούν στον αέρα για το υπόλοιπο του χρόνου εργασίας, έστω και από χαμηλό ύψος απαγκίστρωσης.
Αρα η διαφοροποίηση της βαθμολογίας προέρχεται κατά βάση α) από τον μικρότερο χρόνο αναρρίχησης (μεγαλύτερος χρόνος ανεμοπορίας) και β) από την προσγείωση στον στόχο.
Είναι όμως σωστό ένας ανεμοπορικός αγώνας να εξαρτάται από την απογείωση και την προσγείωση των ολίγων δευτερολέπτων και όχι από την ανεμοπορική προσπάθεια των 10 λεπτών;
Η F5J άργησε να επισημοποιηθεί, γιατί επί χρόνια δοκιμάζανε πολλούς τρόπους ισότιμης ανόδου. Εγινε όμως αμέσως δημοφιλής, μόλις κάποιος σκέφθηκε μία έξυπνη παράμετρο: να επιλέγει ο αθλητής το ύψος που θα αναρριχηθεί μέσα στα πρώτα 30 δευτερόλεπτα, δηλ. το ύψος που θα κόψει το μοτέρ και θα αρχίσει την ανεμοπορία - «start height». Το ύψος αυτό καταγράφεται σε ηλεκτρονικό καταγραφέα που φέρει το ανεμόπτερο.
Εδώ ισχύει το αντίθετο. Οσο πιο χαμηλά κόψεις το μοτέρ και ξεκινήσεις την ανεμοπορία τόσο λιγότεροι οι βαθμοί ποινής. Το ύψος το αποφασίζει ο κάθε αθλητής μόνος του, σταθμίζοντας και τις υπόλοιπες καιρικές συνθήκες που θα τον βοηθήσουν να ολοκληρώσει τον χρόνο πτήσης από χαμηλό ύψος, Είναι προφανές ότι και στη F5J η επίτευξη ανεμοπορικής διάρκειας 10 λεπτών είναι εξ’ ίσου δύσκολη, αν όχι δυσκολότερη με αυτή στην F3J.
Αρα μεταξύ των δύο κατηγοριών, η ουσιώδης διαφορά είναι ο τρόπος απογείωσης. Δύσκολα βρίσκεις δύο αθλητές/τραβηχτές, για τον αγώνα, πόσο μάλλον για τις προπονήσεις. Και ο λαστιχένιος καταπέλτης στην προπόνηση έχει αρκετά μειονεκτήματα τοποθέτησης και λειτουργικότητας. Με το ηλεκτρικό μοτέρ απογειώνεις μόνος σου.
Είναι λοιπόν προφανές ότι όπως το ποτάμι ακολουθεί τον εύκολο δρόμο, έτσι και οι Ελληνες αερομοντελιστές, άφησαν την F3J, και στράφηκαν αρχικά προς την πιο φιλική στην νοοτροπία μας F5J-GR και σιγά - σιγά και στην επίσημη F5J της FAI.
Ακόμα και αν εφαρμόσουν παγκοσμίως στην F3J την καταγραφή του χαμηλότερου ύψους απαγκίστρωσης (start height), το ερώτημα είναι γιατί να υπάρχουν δύο ανεμοπορικές κατηγορίες που η μόνη διαφορά τους θα είναι ο τρόπος αναρρίχησης, στα πρώτα δευτερόλεπτα του χρόνου εργασίας;
Πιστεύω ότι και τότε οι Ελληνές ανεμοπόροι θα μείνουν πιστοί στην ηλεκτροκίνηση.
Τα σχόλια όλων των φίλων είναι ευπρόσδεκτα.
Ευχαριστούμε