ESM T-28B Trojan

  Καταστήματα
  Κεντρική σελίδα
  Αρθρα
  Links
  Σύλλογοι
  Γιατί αυτή η σελίδα;

WWW Aeromodelling GR

Aeromodelling GR - IBabylon ThemeClassic YaBB SE ThemDelta TPNetBiz TPOmega TPSMF Default Theme

[hpergm]

Το παραδεχόμαστε - παρασυρθήκαμε...  

Η πρόσφατη κοπή της πίτας του 2016 στο μοντελοδρόμιο του Πέτρου Ντούνη, σε συνδυασμό με τους πλάγιους Δυτικούς που έπνεαν την ημέρα εκείνη και την εμφάνιση των καλών φίλων Αργύρη (ArgyrisGiannetakis) και Νίκου (W1ndsurfer) με τα PC-9 Pilatus/Texan II τους που "δε μάσησαν", μας έβαλαν σε σκέψεις ώς προς το κάτα πόσο φιλικότερο θα ήταν ένα σκαρί με 3-κυκλο σύστημα για Weekend flying (με μεταβλητούς ανέμους).

Ομολογούμε ότι οι μακρόστενες αναλογίες των παραπάνω αεροπλάνων βοηθάνε πολύ (είναι σχεδόν 2x2) με πολύ καλή σταθερότητα, penetration και κατευθυντικότητα. Όμως παρουσιάζουν και μερικά προβλήματα κατά τη γνώμη μας:

- Η στενή τους μούρη δεν αφήνει πολλά περιθώρια καλής απόκρυψης ενός 2-χρονού με το Muffler του   . Και "συχαινόμαστε" τους 2-χρονους για scale applications. 
- Τα έχει ήδη η παρέα   - την ποιότητα κατασκευής της οποίας ούτως ή άλλως δεν πιάνουμε. 
- Δεν είναι.. warbirds

Και έχοντας ήδη αφήσει το αγαπημένο μας Zero σε αναμονή εδώ και μισό χρόνο (sorry για το "κρεμασμένο" thread), βρεθήκαμε να σκεφτόμαστε να το "απατήσουμε" προσωρινά με κάτι warbirdοειδές μέν, αλλά 3-κυκλο δε. Δεν μας πήρε πολύ για να συνειδητοποιήσουμε ότι το Τ-28 πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις μας..

[hpergm]

Η North American Aviation δεν έκατσε πάνω στις δάφνες του P-51 Mustang.. Συνεχίζοντας να σχεδιάζει ενδιαφέροντα αεροσκάφη μετά το τέλος του Β' ΠΠ, παρέδωσε την απάντηση στη USAF ώς προς το ερώτημα της αντικατάστασης του θρυλικού προχωρημένου εκπαιδευτικού Τ-6 Texan (Harvard στην Ευρώπη) με κάτι που να φέρνει πιο κοντά στις επιδόσεις των πρώτων επιχειρησιακών jet των late 40's/early 50's - δηλ. τρίκυκλα αεροπλάνα, με μεγάλη ταχύτητα πλεύσης αλλά αυξημένο βάρος σε συνδυασμό με ασθενική ώση...

Η λύση, το Τ-28Α Trojan. Βάσει των λεγομένων της εποχής, "το μεγαλύτερο αεροπλάνο που μπορούσαν να τυλίξουν γύρω από τη μικρότερη δυνατή μηχανή"..! 
Πράγματι, το αεροπλάνο έπιανε αρκετούς κόμβους, αλλά και αρκετό χρόνο μέχρι να φτάσει εκεί...

Βλέποντας το πρόβλημα αλλά και τις δυνατότητες του εκπαιδευτικού σκάφους, το Ναυτικό αποφάσισε να αλλάξει τον Wright R-1300-7 (800hp) με έναν Wright R-1820-9 (1,425hp) - και το κλασσικό Τ-28Β γεννήθηκε. 

[hpergm]

Αφού λοιπόν δεν είδαμε μεγάλη ανταπόκριση στην αγγελία Ζήτησης που είχαμε postάρει στο παρόν site εδώ και κάποιον καιρό, προχωρήσαμε στην εκ νέου προμήθεια της 2-μετρης έκδοσης του Τ28Β της ESM καθώς και το σέτ των ανασυρόμενων του ίδιου κατασκευαστή. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Νίκο για τη βοήθειά του. 

Βέβαια, δεν πηγαίνουμε ποτέ "αδιάβαστοι" σε αγορές τέτοιου είδους. Διαβάσαμε εκτενώς για τα προτερήματα και τα προβλήματα του συγκεκριμένου αεροπλάνου (και των ESM γενικά) οπότε οπλιστήκαμε με υπομονή και όρεξη για μετατροπές.

[hpergm]

Το αεροπλάνο, στην κίτρινη έκδοσή του, έφτασε μέσα σε ένα πολύ ενισχυμένο κουτί, χωρίς ζημιές ή οτιδήποτε άλλο πρόβλημα. Έγινε αμέσως ενδελεχής έλεγχος όλων των κομματιών.

Αφότου θαυμάσαμε το γυαλιστερό φινίρισμα με τα σήματα ήδη περασμένα κάτω από το βερνίκι, ξεκινήσαμε να μετράμε τα προβλήματα σχεδιασμού της κατασκευής.

Πρόβλημα πρώτο - η ουρά...

[w1ndsurfer]

Καλορίζικο και καλοπέταχτο Έκτωρα 

Να και μερικές φωτό του Dave Platt για έμπνευση (αν αποφασίσεις να κάνεις αλλαγή στα χρώματα)

[orck]

Εαν εξαιρεσεις τις καπνες απο τα καυσαερια του κινητηρα (ειναι πολυ ανοιχτο γκριζο για καπνο εξατμισης) το υπολοιπο μοιαζει σαν αληθινο. 

[hpergm]

Νίκο, ευχαριστούμε για τις ευχές! Βέβαια οι φωτογραφίες σου ανεβάζουν τις προσδοκίες του thread δυσθεόρατα, δεδομένου ότι μιλάμε για Sport-Scale weekend flyer και όχι για scale masterpiece... (αν και θα... θέλαμε!). Εν πάσει περιπτώσει, έχουμε αποφασίσει να κρατήσουμε τα χρώματα του κίτ, διότι εάν βάλουμε όλη αυτή τη δουλειά που ονειρευόμαστε, τελικά στο ράφι θα καταλήξει και αυτό.  

Ουρά λοιπόν: μετά από αρκετό διάβασμα, πολλοί ανέφεραν πτερυγισμό στα elevator του συγκεκριμένου μοντέλου. Εάν θυμάμαι καλά, είναι μια προσφιλής ασθένεια των ESM, έχοντας να κάνει με διάφορες κατασκευαστικές μικρολεπτομέρειες που συνθέτουν τελικά ένα μεγάλο πρόβλημα. Αποφασίσαμε ως εκ τούτου να το αντιμετωπίσουμε ριζικά για να μην κλαίμε άδικα.

Ο κατασκευαστής λοιπόν δίνει ένα elevator joiner το οποίο συνδέεται με ένα μοναδικό servo μπροστά μέσω ένός pull-pull. Προσωπικά προτιμάμε 100% το pull-pull (το έχουμε κάνει με επιτυχία σε ακροβατικά μοντέλα, για όλη την ουρά, με μηδέν τζόγους ή flutter) αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση χτυπάμε πάνω σε 2 λεπτομέρειες που το καθιστούν πρακτικά αδύνατο:
1. Το hinge line των 2 stabiliser halves δεν είναι στην ίδια ευθεία - το σχέδιο του αεροπλάνου δίνει μια μικρή οπισθόκλιση. Οπότε η σύνδεση των 2 elevator με το joiner δεν είναι γεωμετρικά τέλεια για όλο το φάσμα κίνησης των elevator.
2. Η δομή των elevators έχει ελάχιστο "ψωμί" για να πιάσει το joiner. Εάν δεί κανείς το σκελετό σε δυνατό φώς, αντιλαμβάνεται πως υπάρχει ελάχιστη balsa για να πιάσει οτιδήποτε σύστημα κίνησης επάνω (είτε horn είτε joiner).

Αυτές οι 2 ατέλειες έχουν εντοπισθεί ως οι κυρίως λόγοι που το αεροπλάνο αναπτύσσει πτερυγισμούς μετά από μερικές πτήσεις, διότι το joiner τρώει την ελάχιστη balsa μέσα στην οποία είναι να κολληθεί, με τη γεωμετρική ατέλεια του οπισθοκλινούς hinge line να επιταχύνει το "σκάψιμο" αυτό.

Τέλος, μετά από το καθιερωμένο trial fit του αεροπλάνου με το που βγήκε από το κουτί του, βρήκαμε ότι το μήκος του stabiliser joiner (αλουμινένιος σωλήνας Φ12) ήταν σχεδιασμένο πολύ κοντό, πιάνοντας μέσα σε carbon θήκες σε κάθε μισό stabiliser μόνο τα 2 πρώτα rib! Πιθανολογώντας ότι κάτι τέτοιο θα επέτρεπε αυξημένες κάμψεις του stab σε μεγάλες ταχύτητες, αποφασίσαμε να βελτιώσουμε την κατάσταση και στο σημείο αυτό.

Το πλάνο μας είναι το εξής:
- Χρήση άκαμπτης ντίζας από τα elevator servos (χρησιμοποιούμε πάντα 2) προς κάθε elevator half.
- Ενίσχυση των elevator με balsa στο σημείο έδρασης των horn.
- Επιμήκυνση του stab joiner για άλλα 3 rib
- Μετατροπή του stab σε αφαιρούμενο (όχι τόσο για λόγους μεταφοράς όσο για λόγους επισκευής).

Στα λόγια εύκολα, στην πράξη.... θα το δούμε παρακάτω.

[hpergm]

Ξεκινάμε με το stab joiner.

Αφού βρήκαμε μακρύτερο αλουμινένιο σωλήνα Φ12 (Leroy Merlin), ακονίσαμε τα άκρα του με το Dremel και κόψαμε δοντάκια στα χείλη προκειμένου να το χρησιμοποιήσουμε αρχικά ώς boring tool για να ξετρυπήσουμε τα παραέξω ribs για να περάσει από μέσα. Δούλεψε πολύ καλά. Τώρα, ο σωλήνας προεκτείνεται στο 80% του εκπετάσματος του stab (από 30% που ήταν πρίν).

Η ιδέα είναι ενός Γερμανού συμφορουμίτη στο σχετικό thread του RCU. Παραθέτουμε φωτό.

[hpergm]

Για να κάνουμε το stab αφαιρούμενα, ξετρυπήσαμε το σωλήνα και ανοίξαμε σπειρώματα... Ευτυχώς το skin είναι αρκετά χοντρή balsa, με αποτέλεσμα να μην τσακίζει όταν η βίδες σφίγγονται.

[panioul]

Έκτωρα καλορίζικο και καλοπέταχτο!! Δείξε μας και μερικές φωτογραφίες από το μοντέλο!Πιστεύω πως με τη μελέτη που κάνεις πάντα, όλα θα πάνε καλά και οποιαδήποτε μετατροπή που θα κάνεις θα αποδειχθεί πολύ σωστή!

[hpergm]

Παναγιώτη ευχαριστούμε. Φωτό θα ακολουθήσουν οσονούπω.

Επόμενο βήμα, η τοποθέτηση ενισχύσεων για τις βάσεις των horns στα elevators. Εδώ έπρεπε να αφαιρέσουμε μέρος του monokote - το οποίο δεν είναι πρόβλημα αυτό καθαυτό, εκτός του ότι είναι βαμμένο και βερνικωμένο με gloss - οπότε στάθηκε αδύνατο να βρούμε το ίδιο χρώμα. Το κοντινότερο είναι το Cub Yellow, αλλά θα χρειαστεί touch up.

Οι φωτό τα λένε ευκολότερα.

[ArgyrisGiannetakis]

 Ωραιο εργαλείο φιλε Εκτορα!Απο τα αγαπημενα μου!Κάλη συνεχεια 

[hpergm]

Ευχαριστούμε Αργύρη!

Προχωράμε τώρα με τα horns των elevator. Εδώ σηκώνει σκέψη, διότι υπάρχουν πολλοί τύποι, ο καθένας με τα πλεονεκτήματά του. Εμείς προτιμάμε τις απλές βίδες (διαμπερής "περασιά"μέσα από το πάχος της επιφάνειας)  με το πλαστικό βιδωτό "αυτάκι" διότι είναι ιδιαίτερα ρυθμίσιμη και ασφαλής λύση. Όμως σε χοντρές (βλ. scale) επιφάνειες, το περιορισμένο μήκος του "αυτιού" φέρνει το hinge point αρκετά πίσω από το hinge line, με αποτέλεσμα μή-γραμμική και ασύμμετρη κίνηση της επιφάνειας με το stick. Επίσης χρειάζεται σκληρό ξύλο για θετική ασφάλιση και όχι balsa όπως εδώ.


Για το παρόν θέμα, λοιπόν, καταφύγαμε στη λύση της βίδας με βάση "σάντουιτς", διότι έτσι και μοιράζεται η πίεση σε μεγαλύτερο αποτύπωμα, αλλά και η βίδα έρχεται κοντά στο hinge line (η βάση είναι τριγωνική).

3 Προβλήματα:
1. να βρεθούν αρκετά μακριές βίδες 2mm
2. να τρυπηθούν διαμπερώς οι επιφάνειες αλλά με ακρίβεια ώστε να βρούν τις τρύπες της απέναντι πλάκας
3. να αντιμετωπισθεί η τάση της balsa να συμπιέζεται κάτω από την πίεση των 2 πλακών του horn (μελλοντικοί τζόγοι -> πτερυγισμός!).

3 Λύσεις:
1. Μακριές βίδες 2mm απλά... είχαμε! 
2. Για να πετύχουμε ακρίβεια στην κατευθυντικότητα των τρυπών για να βγούν σωστά από την άλλη πλευρά, τοποθετήσαμε μια σφήνα κάτω από έκαστο elevator σηκώνοντάς τη χορδή του έτσι ώστε να είναι παράλληλη με την επιφάνεια εργασίας. Χρησιμοποιώντας ένα ορθογώνιο τρίγωνο για να επιβεβαιώσουμε την καθετότητα του τρυπανιού με την επιφάνεια, τρυπήσαμε με μεγάλη ακρίβεια και οι τρύπες ήρθαν ακριβώς.
3.  Εμπνεύστηκαμε τη λύση στη συμπίεση σκεπτόμενοι τους Ολλανδούς πολιτικούς μηχανικούς, που σταθεροποιούν τα θεμέλια των κτιρίων στο αμμώδες υπέδαφος της χώρας τους με πασσάλους. Ας είναι καλά οι οδοντογλυφίδες.

Οι φωτό εξηγούν..

[hpergm]

Μονοκοτάρισμα με το πιο κοντινό χρώμα (θα το διορθώσουμε...  ) και έτοιμο. Από εδώ πάντως τώρα flutter δε θα παίξει!

[panioul]

Έκτωρα η λύση με τις οδοντογλυφίδες είναι όλα τα λεφτά!!!