Σ.Τ.Α.Μ.Π. 2022

  Καταστήματα
  Κεντρική σελίδα
  Αρθρα
  Links
  Σύλλογοι
  Γιατί αυτή η σελίδα;

WWW Aeromodelling GR

Aeromodelling GR - IBabylon ThemeClassic YaBB SE ThemDelta TPNetBiz TPOmega TPSMF Default Theme

[DeltaMan]

Καλησπέρα σε όλους τους φίλους και όλες τις φίλες.

Επιτέλους, μετά απο δυό χρόνια ΣΤΑΜΠ-ικής απραξίας, ήρθε η ώρα να ξαναβρεθούμε... !
Αν σ'αρέσει να πετάς σε πλαγιές βουνών και λόφων, αν θα ήθελες να δείς τί είδους πτήση είναι αυτή, τότε είσαι καλεσμένος στις 10 Απρίλη, Κυριακή το πρωί, να πετάξεις μαζί μας!!

Τα πολλά λόγια είναι περιττά. Έξω στη φύση θα είμαστε ούτως ή άλλως, σε αποστάσεις, θα προσπαθήσουμε να αποφύγουμε πολλές αγκαλιές (θα δυσκολευτώ σ'αυτό το σημείο). Θα τα καταφέρουμε.

Καλή μας αντάμωση 

Γαδετσάκης Απόστολος (aka DM)

[jony b]

 
μέσα με τα 1000!

[DeltaMan]

Thanks Jony!

Τα λέμε εκεί... Θα δούμε μοντέλα ανεμο- και μοτο-ανεμόπτερα αρκετά ενδιαφέροντα απο ότι φαίνεται 

[Β. Γεροσταθης]

ΜΠΡΑΒΟ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ..
ΕΓΩ ΜΕΣΑ !!!
ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΜΕ ΑΝΑΛΟΓΑ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΡΟΣΤΑΘΗΣ

ΑΝ ΘΕΣ ΚΑΤΙ..6944653624
 

[DeltaMan]

Ευχαριστώ Βασίλη!

Θα κρατήσω και το κινητό σου να το έχω... Καλή μας Αντάμωση 

[DeltaMan]

Καλησπέρα σε όλους.

Γράφω απτό κινητό και δεν είμαι άνετος...
Αύριο πρωί στις 10 στην εκκλησία Αγίας Μαρίνας ραντεβού!
https://maps.app.goo.gl/b6PQH2MpktuwGA2A8

Ευχαριστώ!

[DeltaMan]

  Ο τεράστιος εμπρόσθιος κινητήρας με το νούμερο 53 στο κούτελό του, των 10:40, εμφανίζεται πάλι στο σταθμό της Λάρισας και, όπως πολλά πρωινά Σαββάτου τον τελευταίο χρόνο λόγω δουλειάς, ανεβαίνω ξανά, αυτή όμως τη φορά για πολύ πιο αρεστούς λόγους, με μεγαλύτερο κέφι. Η μέρα ηλιόλουστη και όμορφα ζεστή για την εποχή, το cappuccino ακουμπισμένο στη μικρή ταβλίτσα του καθίσματος παραθύρου της κουκέτας, ενώ στο πάνω ράφι δεσπόζει το Fibranένιο κουτί, χειροποίητο επίσης, για τη μεταφορά του πολυπόθητου περιεχομένου κατά βούληση. Στη διαδρομή τα δεδομένα πιάνουν-δε πιάνουν αλλά έχω τόσo μεγάλο πάθος για τις πτήσεις στο βουνό που εναλλάσω ρόκ κομμάτια στα ακουστικά μου, κλείνω ελαφρώς τα μάτια και ονειρεύομαι βουτιές & κυνηγητά στο ridge…  Μια χαρά είναι πιά και ο ΟΣΕ στη χώρα μας, μιάς και μετά από 3 παρά ώρες είμαι στο σταθμό Αθηνών!
  Με μεγάλη μου χαρά ο Μητσάρας είναι κοντά με την Alfa του και με παραλαμβάνει χωρίς να χρειάζεται να εντρυφήσω περισσότερο σε μετακινήσεις με μέσα μαζικής μεταφοράς της πρωτεύουσας. Οι συζητήσεις λοιπόν για μοντελισμό και μη επανδρωμένα αρχίσαν και μπαίνω σε ένα κλίμα που μ’αρέσει και το περίμενα δυό χρόνια τώρα. Οι νέοι χώροι του μαγαζιού του Μήτσου είναι εξαιρετικοί, καθαροί & φωτεινοί, οργανωμένοι και με περισσή αγκάλη για μένα. Ξέρετε πώς αισθάνομαι όταν, παρ’όλες τις συγκυρίες που περνάμε, βλέπω ακόμη Ελληνικές κατασκευές και έρευνα που τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν από αντίστοιχες Ευρωπαικές ή και παγκόσμιες. Πάντα θα παρακινώ τους πάντες, και ειδικά τους νέους, να φτιάχνουν πράγματα, να μην αγοράζουν έτοιμα όλα όσα χρειάζονται ή νομίζουν πως χρειάζονται, να ονειρεύονται και να τολμούν. Με τη μιζέρια και την απραξία δε βγαίνει τπτ γόνιμο. Ξημερώνει ξανά σημαίνει ανασκουμπώνομαι και συνεχίζω…
  Στη διάρκεια της μέρας ο Dinos έκανε αυτό που κάθε σωστός φίλος της συνάντησης θα έκανε, προκειμένου να διαλευκάνουμε αν μιά υπό συζήτηση πλαγιά ήταν αποδεκτή για τις πτήσεις και τις προσγειώσεις μας την επόμενη μέρα. Πήγε και έκανε επί τόπου αυτοψία στο σημείο, εκεί στην Αγιά Μαρίνα από πάνω, στέλνοντας φωτογραφίες και ρεπορτάζ, κάνοντας και πτησούλα ακόμη-ακόμη, βοηθώντας μας να αποφασίσουμε! Ότι είχαμε μέχρι τότε ήταν εικασίες & γνώμες που μας δυσκόλευαν να πούμε το ναι, μιάς και ο αέρας την επομένη είχε «μυστήρια» κατεύθυνση για τη γεωμορφολογία της Αττικής, περιορίζοντας αισχρά τις επιλογές μας. Dinos just nailed it, thanks φιλαράκο. Τα διάφορα inputs που είχα απ’τα παιδιά με οδήγησαν να αποφύγω το μακρύ ταξίδι προς το Ύπατο, επιζητώντας κάτι πιο κοντινό, προσιτό από την πλειοψηφία. Ξέρω πως στο Ύπατο θα πετάγαμε ίσως καλύτερα και θα ‘χαμε αρτιότερη περιοχή για προσγείωση. Δεν με απασχόλησε στιγμή η πτήση των paragliders από εκεί, μπορούμε να συνυπάρχουμε και το έχουμε αποδείξει στο παρελθόν. Οφείλω όμως να ακολουθώ τις προτιμήσεις των πολλών.

[DeltaMan]

  Σ’αυτό το σημείο να πώ κάτι που ίσως φανεί επιπόλαιο από μεριάς μου. Σημασία για μένα έχει η περιπέτεια και το ταξίδι προς την Ιθάκη. Όταν η παρέα είναι ενωμένη και τολμηρή, ότι και αν ζήσεις εκείνη τη μέρα, ακόμα και απώλεια ή σπάσιμο του α/μ, θα έχει μια θύμηση, μια προστιθέμενη αξία. Η ζωή μας δεν είναι απεριόριστη και δεν αξίζει η αναζήτηση του τέλειου & ιδανικού γιατί παράλληλα χάνουμε την απόλαυση του απλού, γελαστού, τολμηρού, αναμνηστικού. Και έχοντας πεί αυτό, το ότι ζήσαμε την επόμενη μέρα το συνυπογράφει. Όλοι φύγαμε ευχαριστημένοι, ασχέτως των μικρών ζημιών.
  Κυριακή πρωί έχω σηκωθεί απ’τις 7, δε βλέπω την ώρα να αναχωρήσουμε. Ήλιος παντού και οι κορφές των δέντρων κινούνται απαλά χωρίς να ξέρω ακόμη προς ποια κατεύθυνση. Εκείνος ο καφές ο Ipanema ή κάπως έτσι που πήραμε λίγο μετά τη διασταύρωση προς Καβούρι, ήταν all the money. Στην αρχή προσπεράσαμε το πάρκινγκ όπου είχαμε βάλει πινέζα στο messenger group και παρκάραμε λίγο μετά την εκκλησία της Αγίας Μαρίνας στην παραλιακή εκεί, αλλά επιστρέψαμε αμέσως και με έκπληξη είδα τους πρώτους παλιούς φίλους, τον Γιώργο, τον Μιχάλη και τον Βαγγέλη! Χαιρετηθήκαμε με covid προσοχή, όχι τόσο από μεριάς μου βέβαια και κοιτάξαμε στον λόφο προς τα πάνω κάνοντας τα πρώτα σχόλια για τον καιρό που πέρασε, αγωνιώντας και λίγο για τους φίλους που θα ‘ρθουν και εκείνους που δεν θα τα καταφέρουν σήμερα. Θα μας λείψει ο Aircostas αλλά θα μας ανταμείψει την επόμενη φορά. Ο Βασίλης με τον Νικόλα ήταν ήδη πάνω, καταφτάνει και ο Ντίνος το Golfάκι του οποίου ηγήθηκε σε λίγο της αυτοκινητοπομπής προς τις παρυφές του λόφου από την υπήνεμη πλευρά, όπου συναντήσαμε μια κλειστή, κατεβασμένη μπάρα στο διάβα μας.
   Η κορφή του λόφου φαίνεται εμπρός μας με το παλιό τσιμεντένιο κτιριάκι να στέκεται εκεί ακίνητο και είναι 200-300 μέτρα μακρυά μας αλλά με απότομη ανηφόρα, ειδικά στο δεύτερο σκέλος της. Αποφασιστικά φορτωθήκαμε όλα τα απαραίτητα αεροπλάνα & εργαλεία και ανηφορίσαμε. Δεν είναι άσχημη άσκηση αυτή η tiny πεζοπορία αλλά οι γηραιότεροι ταλαιπωρούνται. Γιώργο μου, συγνώμη που αυτή τη φορά σε στεναχώρησα και έχασες την πτήση σου. Στο ηχητικό του μνμ ο Ντίνος είχε αναφέρει το Σάββατο στο messenger group πως έχει μια μικρή αλλά όχι τρομακτική ανηφόρα. Θα έπρεπε να τολμήσουμε να σε ανεβάσουμε με ένα αυτοκίνητο. Τα παιδιά που είχαν φτάσει πιο νωρίς είχαν ήδη κάνει deployment τον μικρό τους στόλο και μας περίμεναν. Κάναμε μικρές χειραψίες, γελάσαμε, χαιρετηθήκαμε, είπαμε «άντε ρε γμτο επιτέλους ξαναπετάμε» και ανοίξαμε πυρετωδώς τα κουτιά μας για συναρμολόγηση των υπολοίπων σκαφών.
  Η πλαγιά είναι απίστευτα κοφτή, απότομη, παρακινώντας και το παραμικρό προσήνεμο αεράκι να δημιουργεί ωραίο lift. H θέα είναι χορταστικότατη, με τη θάλασσα στα πόδια μας και τους διάφορους κολπίσκους της περιοχής να γυαλίζουν όμορφα. Η προσγείωσή μας δεν είναι αρκετή, αλλά είμαστε σε αυχένα με ικανό υπήνεμο ώστε να «ελικοπτερίσει» το α/μ, ειδικά αν διαθέτει φρένα και να «πιάσει» στην κορφή. Υπάρχει και ένα λιβαδάκι πιο “flat” στα δεξιά της απογείωσης το οποίο μου μπήκε στο μάτι να το δοκιμάσω σαν εναλλακτική της βραχώδους κορφής.
  Αυτό που ακολούθησε μπορείτε να το μαντέψετε. Πετάξαμε ότι είχαμε μαζί μας. Από απλά φελιζολένια semi-scale, Alula, πτέρυγα, μέχρι τα XRF το δικό μου και του Δημήτρη (παρθένο), έως και τα πιο «σκληρά» και ταχύτατα μοντέλα του Βασίλη… Κυνηγηθήκαμε, ζητωκραυγάσαμε, αναπνεύσαμε, βουτήξαμε από ψηλά για να ανέβουμε πάλι, επιστρέψαμε την ενέργειά μας στη φύση, παίξαμε, διασκεδάσαμε, γελάσαμε. Εγώ με τον Βασίλη ακουμπήσαμε τα α/μ μας αλλά τη γλυτώσαμε, ο Νίκος με τον Ντίνο δεν ήταν τόσο τυχεροί στη δική τους «συνάντηση». Ο Μιχάλης έγραψε χρόνους στον άερα επίσης. Ο αέρας άλλαζε λίγες μοίρες διόπτευση κάποιες στιγμές και διαλέγαμε ποιο σημείο έχει καλύτερο δυναμικό τρέχοντας όλοι εκεί στο «ασανσέρ» ή τη «σκανδάλη» μας όπως το λέγαμε χαριτολογώντας. Κάποιοι τελικά τολμήσαμε προσγείωση στο λιβαδάκι δίπλα με επιτυχία, άλλοι πιάσαμε στην κορφή, άλλοι απλά σε κάποιο πουρνάρι. Όλοι όμως ανεξαιρέτως απολαύσαμε τη μέρα. Όλοι συμφωνήσαμε για το εκπληκτικό lift του σημείου όταν η κατεύθυνση είναι σωστή όπως σήμερα. Σε όλους μας χάρισε μία ή και μιάμιση ώρα χρόνο πτήσης χωρίς δισταγμούς. Χάρηκα όταν τελικά καταφέραμε και ζυγίσαμε την πτέρυγα του Θοδωρή & της Λυδίας που οδήγησε την τελευταία και μοναδική γυναίκα της παρέας μας να χαρεί χαρά γνήσια όταν έπιασε στίκς και πέταγε περηφάνια & η καρδιά της παρέα με «τους άντρες». Αποδείξεις άλλες δεν χρειάζονται πως ο μοντελισμός δεν έχει χρώμα, φύλο, θρησκεία. Οι πλαγιές των βουνών χαρίζουν απόλαυση πηγαία χωρίς έξοδα πολλά και αυτή η πλαγιά σήμερα με τους παλιούς καλούς, Αθηναίους φίλους που γνώρισα τις εποχές του Παπαδόπουλου, με γέμισε σαν άνθρωπο, με ολοκλήρωσε λίγο περισσότερο σαν μοντελιστή.
  Θέλω να σας ευχαριστήσω από καρδιάς όλους και όλες, για μια ακόμη φορά, που μοιραστήκατε μαζί μου τον αέρα πάνω & κάτω απ’τις πτέρυγές σας, τον Αττικό, Ελληνικό άνεμο. Εύχομαι μια μέρα να μπούμε όλοι σε ένα mini bus, να φορτώσουμε όρεξη & εξοπλισμό και να πάμε σε κάποια βουνίσια, Ευρωπαική συνάντηση. Ευχής έργον να ανεμίσουμε τη σημαία μας και αλλού, να δείξουμε και ‘μείς την αγάπη μας για το hobby και τις ικανότητές μας σε κατασκευές & setups. Γιατί κι αυτή η γενιά, η δική μας γενιά, πρέπει, παρ’όλες τις αντιξοότητες, να αφήσει παρακαταθήκη.

'till Next Time
Your Deltaman

[Nikolas K]

Όπως λέει κι ο Dinos, τα αερομοντέλα πρέπει να γρατζουνίζονται στις πλαγιές γιά να μάθουν να πετάνε!Ευχαριστούμε που μας ξεσηκώνεις και μας οργανώνεις γιά τις καταπληκτικές αυτές πτήσεις! Till next time, Deltaman!

Nικόλας