Πατήστε εδώ για την κεντρική σελίδα   Από τον : Γιώργο Κανδυλάκη 

Μοντέλο κλειστού χώρου για αρχάριους "Moustique"

Σχέδιο: 1ο μέρος | 2ο μέρος | 3ο μέρος | 4ο μέρος | 5ο μέρος (Δεξί κλικ και downoad)

Μετά το πρώτο άρθρο της σειράς, για την κατασκευή του TH-O, ετοίμασα ένα νέο άρθρο, πάλι για λαστιχοκίνητο indoor. Στο άρθρο αυτό περιγράφεται αναλυτικά η κατασκευή ενός ελαφρά πιο εξελιγμένου μοντέλου indoor, της κατηγορίας F1M. Όποιος κοιτάξει τις αντίστοιχες οδηγίες του ΤΗ-Ο θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές στις τεχνικές και τις μεθόδους. Υπάρχει διαφοροποίηση όμως στο μέγεθος και στην πτητική απόδοση.

Το κείμενο είναι ακριβής (κατά το δυνατό) μετάφραση από το αρχικό γερμανικό κείμενο που εμφανίστηκε στο περιοδικό Thermiksense το 1997. Τα σκίτσα είναι αντιγραφή από το πρωτότυπο άρθρο. Το θεωρώ τόσο αναλυτικό και καλογραμμένο, που δύσκολα θα το έφτανε κάποιο άλλο πρωτότυπο σχέδιο, ούτε και θα είχε νόημα (δεν χρειάζεται να ξαναανακαλύπτουμε τον τροχό…)

Τα εισαγωγικά αναφέρονται αρχικά στα γερμανικά δεδομένα, πιστεύω όμως ότι έχουν γενική ισχύ, ακόμα και στη χώρα μας.

Αρχικό κείμενο και σκίτσα : Dieter Siebenmann & Thomas Merkt

Μετάφραση – προσαρμογή, σχέδια : Γιώργος Κανδυλάκης

Θεσσαλονίκη, 3-3-06



Εισαγωγή

Πριν από μερικά χρόνια καθορίστηκαν σε μια συνεδρίαση της CIAM στο Παρίσι, ειδικοί κανονισμοί για μια κατηγορία indoor αρχαρίων, για διεθνή χρήση. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, μέσω διαφόρων αλλαγών στους κανονισμούς, η κατηγορία έγινε πολύ ανταγωνιστική, με αποτέλεσμα να χάσει τον χαρακτήρα "αρχαρίων". Ανεξάρτητα από αυτό όμως, οποιοσδήποτε μέσων δεξιοτήτων αερομοντελιστής, χωρίς ειδικά εργαλεία και με κανονικό ξύλο Balsa, μπορεί σε λίγες ώρες να κατασκευάσει ένα στιβαρό μοντέλο διάρκειας indoor. Με ένα τέτοιο μοντέλο είναι εφικτές σε κλειστό γυμναστήριο, πτήσεις διάρκειας πάνω από 5 λεπτά. Το μοντέλο "Moustique” (κουνούπι) που παρουσιάζεται εδώ, αναπτύχθηκε ειδικά για αυτούς τους αρχάριους (στα indoor).

Κατά τη διάρκεια επιδείξεων μοντέλων εσωτερικού χώρου, καταφέρνουν αυτά τα πολύ αργά ιπτάμενα μοντέλα να ενθουσιάζουν το κοινό. Αρκετοί θεατές θα επιθυμούσαν να κατασκευάσουν οι ίδιοι ένα μοντέλο εσωτερικού χώρου, δεν το έκαναν όμως, καθώς υπερεκτιμούσαν τις δυσκολίες κατασκευής τόσο λεπτεπίλεπτων μοντέλων. Σε σεμινάρια κατασκευής προέκυψε ότι κάθε μοντελιστής με μέσες δεξιότητες είναι σε θέση να κατασκευάσει ένα μοντέλο εσωτερικού χώρου, αρκεί να του δείξει κάποιος τη σωστή τεχνική. Η κατασκευή ενός μοντέλου εσωτερικού χώρου είναι ένα κομψοτέχνημα, αλλά αν γνωρίζει κανείς το πώς, τότε τα διαδοχικά στάδια δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολα να αντιμετωπιστούν. Δυστυχώς τέτοια σεμινάρια είναι ιδιαίτερα κουραστικά για τους εισηγητές, οπότε αναγκαστικά περιορίζεται ο αριθμός των συμμετεχόντων και γίνονται και αρκετά σπάνια. Ως εναλλακτική λύση για αρχάριους υπάρχει πάντως η δυνατότητα να κατασκευάσουν μοντέλα ακολουθώντας γραπτές οδηγίες.

Παρόλο που δεν είναι εύκολο αυτό, αρκετοί αναγνώστες αερομοντελιστικών περιοδικών έχουν αποδείξει ότι αυτό είναι εφικτό.
Μια δυνατότητα, να γίνει η πτήση εσωτερικού χώρου δημοφιλής, προκύπτει από την καθιέρωση ειδικών κατηγοριών αρχαρίων. Στην περίπτωση αυτή πρέπει να γίνουν οι κανονισμοί έτσι ώστε από τη μία να μειωθούν οι δυσκολίες στην κατασκευή και την πτήση, από την άλλη να μπορούν να διδαχθούν οι σημαντικότερες τεχνικές εσωτερικού χώρου.
Αυτές οι προσπάθειες δεν έφερναν πάντα τα επιθυμητά αποτελέσματα. Για παράδειγμα τα μοντέλα της κατηγορίας "Easy B" (F1L) γινόταν όλο και "λιγότερο εύκολα", όσο επιδίωκε κανείς καλύτερες επιδόσεις. Η απουσία ελάχιστου βάρους και η προδιαγραφή φτερού χωρίς ενισχύσεις με κλωστές κάνει την κατασκευή αποδοτικών μοντέλων "Easy B" εξαιρετικά δύσκολη. Το αντίθετο συνέβη με την κατηγορία "limited Penny plane” από τις Η.Π.Α. που έγιναν αρκετά δημοφιλείς. Τα μοντέλα της κατηγορίας αυτής πρέπει να έχουν ελάχιστο βάρος όσο μια αμερικάνικη δεκάρα (US Penny, 3,1 γραμμάρια) και μπορούν να έχουν "δεμένα" φτερά. Χάρη σε αυτό το γενναιόδωρο όριο βάρους μπορεί και ένας αρχάριος, χωρίς ειδικό ελαφρύ ξύλο, να κατασκευάσει ένα γερό μοντέλο, χωρίς να είναι υπερβολικά βαρύ. Έτσι η διαφορά απόδοσης μεταξύ αρχαρίων και ειδικών δεν είναι πια τόσο μεγάλη, οπότε ο αρχάριος έχει το κίνητρο να συνεχίσει. Αυτοί πρέπει να είναι οι κύριοι λόγοι για την ψηλή δημοτικότητα των μοντέλων "limited Penny plane". Η εισαγωγή στα μοντέλα εσωτερικού χώρου γίνεται ευκολότερα και γρηγορότερα μέσα από μια καλή κατηγορία αρχαρίων.

Αυτοί οι λόγοι οδήγησαν τα μέλη της CIAM να αλλάξουν ελαφρά τους κανονισμούς των Penny plane για να γίνουν κατάλληλοι για διεθνή χρήση (κατηγορία F1M).

·    Το άνοιγμα φτερών δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερο από 460 χιλιοστά.
·    Το βάρος του μοντέλου χωρίς λάστιχο δεν πρέπει να είναι μικρότερο από 3 γραμμάρια.
·    Το βάρος του λάστιχου κίνησης δεν πρέπει να υπερβαίνει το 1,5 γραμμάριο.
·    Η επικάλυψη του μοντέλου μπορεί να γίνει με οποιοδήποτε υλικό, εκτός από μικροφίλμ.
·    Μόνο πτήσεις διάρκειας 60 δευτερολέπτων και πάνω, υπολογίζονται ως επίσημες πτήσεις.

 Κατά τα άλλα ισχύουν οι ίδιοι κανόνες όπως για τα μοντέλα F1D. Απλά μοντέλα αυτής της κατηγορίας έχουν καλές προοπτικές να κάνουν την πτήση σε εσωτερικό χώρο ξανά δημοφιλή, γιατί δίνουν γρήγορα την αίσθηση της επιτυχημένης πτητικής προσπάθειας. Από αυτό προκύπτει το ερέθισμα για συνέχεια.

Κατασκευή του "Moustique"

Καθώς προδιαγράφονται το ελάχιστο βάρος και το μέγιστο άνοιγμα φτερών, πρέπει να προσπαθήσει κανείς να κάνει τις πτερυγικές επιφάνειες όσο γίνεται μεγαλύτερες. Αυτό επιτυγχάνεται με μεγάλα μήκη αεροτομής και χρήση μεγάλου μήκους ατράκτου με κέντρο βάρους αρκετά πίσω, που επιτρέπει τη χρήση μεγάλου οριζοντίου πηδαλίου με πολλή άνωση. Και τα δύο όμως έχουν τα όρια τους, για λόγους αεροδυναμικής και σταθερότητας. Στο συγκεκριμένο μοντέλο, όπως φαίνεται στο σχέδιο, παρά τη σχετικά απλή διάταξη του, δεν μπορούν να γίνουν ουσιαστικές επιπλέον βελτιώσεις, εκτός από κατασκευή κούφιας ατράκτου και ενισχύσεων με κλωστές. Έτσι, η διαφορά απόδοσης μεταξύ ενός αρχάριου και ενός έμπειρου είναι περιορισμένη, οπότε ο "νέος" έχει επιπλέον κίνητρο να συνεχίσει.

Σκίτσο 1



Τα υλικά κατασκευής για το "Moustique"

Για τις δοκούς των επιφανειών χρησιμοποιούμε ελαφρύ έως μεσαίο ξύλο μπάλσα. Ψάχνουμε στα καταστήματα τα ελαφρύτερα φύλλα στα αντίστοιχα πάχη (1,0 και 1,5 χιλ.). Δυστυχώς σε αυτά τα πάχη το ξύλο συνήθως είναι πολύ σκληρό και βαρύ, οπότε πρέπει πάντα να ψάχνουμε για το ελαφρύτερο.
Για τις αεροτομές και την έλικα το ιδανικό είναι να βρούμε ελαφρύ φύλλο 0,8 χιλιοστών, με νερά τύπου "C". Το ξύλο αυτό αναγνωρίζεται από την "σημαδεμένη" εμφάνιση που έχει στην επιφάνεια του. Εάν δεν μπορούμε να βρούμε ελαφρύ φύλλο 0,8 χιλ. μπορούμε να πάρουμε ένα κομμάτι 16 εκ. πάχους 1 χιλ. και με τάκο με γυαλόχαρτο, να το τρίψουμε προσεκτικά μέχρι να φτάσουμε στο επιθυμητό πάχος. Για έλεγχο χρειαζόμαστε εδώ ένα παχύμετρο ή άλλο εργαλείο μέτρησης πάχους.
Επιπλέον χρειαζόμαστε ένα κομμάτι ατσαλόσυρμα 0,5 χιλ για τους γάντζους, ένα μικρό κομμάτι φύλλο σκληρό αλουμινίου 0,5 χιλ. για το έδρανο της έλικας και ένα κοντό σωληνάκι αλουμινίου με διάμετρο 2,2 / 3,0 χιλ (εσωτερική / εξωτερική), για τη στήριξη του φτερού. Σαν κόλλα για τα ξύλινα μέρη χρησιμοποιούμε βερνίκι ή αραιωμένη άσπρη κόλλα.. Το μοντέλο το επικαλύπτουμε κατά προτίμηση με χαρτί για πυκνωτές, ή λεπτό πλαστικό φιλμ, στη ανάγκη αρκεί και ελαφρύ χαρτί επικάλυψης 12 γρ/ μ2.
Για την κίνηση, φροντίζει ένα ελαστικό δαχτυλίδι με διατομή 1x2 χιλ., με μήκος τόσο ώστε το βάρος του λάστιχου να πλησιάζει το 1,5 γραμμάριο. (μήκος του δαχτυλιδιού περίπου 310 χιλ.). Εάν υπάρχει διαθέσιμο μόνο λάστιχο 1x1, τότε κόβουμε το διπλάσιο μήκος και το κρεμάμε έτσι ώστε να προκύψουν δύο δαχτυλίδια.

Η κατασκευή του φτερού και των πηδαλίων.

Πρώτα πρέπει να ετοιμάσουμε μια σαμπλόνα από χαρτόνι, για το φτερό, το οριζόντιο πηδάλιο και το πηδάλιο διεύθυνσης. (σκίτσο 2).

Σκίτσο 2



Στη συνέχεια τρίβουμε τις δοκούς σύμφωνα με τα μέτρα που φαίνονται στο σχέδιο, ώστε να μειώνεται η διατομή τους από τη ρίζα προς τα ακροπτερύγια.. Στερεώνουμε τις χαρτονένιες σαμπλόνες με καρφίτσες πάνω στην επιφάνεια εργασίας και στη συνέχεια τις δοκούς ώστε να ακουμπάνε στις σαμπλόνες. Ασφαλίζουμε τις δοκούς με καρφίτσες από την άλλη πλευρά.. Σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να τρυπήσουμε τις δοκούς ή άλλο ξύλο με καρφίτσες, απλά να τις σπρώχνουν τόσο ώστε να εφάπτονται στις σαμπλόνες. Στο σημείο της δίεδρου γωνίας διαμορφώνουμε τα άκρα των δοκών που ενώνονται στο κέντρο με την αντίστοιχη κλίση, και τις στερεώνουμε στη βάση εργασίας ώστε να εφάπτονται σωστά μεταξύ τους.
Σύμφωνα με το σκίτσο 3 κόβουμε μια σαμπλόνα από κόντρα πλακέ πάχους 1,0 χιλ. Για τις αεροτομές τρίβουμε πρώτα ένα κομμάτι μπάλσα πάχους 1 χιλ., μήκους 16 εκ. με προσοχή, ώστε να το λεπτύνουμε, μέχρι να είναι μόνο 0,8 χιλ. Για έλεγχο χρησιμοποιούμε καλύτερα ένα παχύμετρο. Μετά μπορούμε να κόψουμε  τις αεροτομές διαδοχικά σε λωρίδες ύψους 1,5 χιλιοστών, εκτός από την κεντρική που έχει ύψος 2 χιλ..

Σκίτσο 3



Διαστάσεις σύμφωνα με το σκίτσο 1


Για το ταίριασμα του μήκους της αεροτομής στην αντίστοιχη θέση κόβουμε ίσα κομμάτια εμπρός και πίσω από την αεροτομή. Μετά κολλάμε τις αεροτομές ανάμεσα στις δοκούς (σκίτσο 4).

Σκίτσο 4



Η μεσαία αεροτομή θα κολληθεί αφού δώσουμε πρώτα τη δίεδρο γωνία. Στη συνέχεια κόβουμε τα περισσευούμενα μήκη των δοκών. Στο πηδάλιο διεύθυνσης πρέπει το εμπρός πηχάκι να περισσεύει 4 χιλ. προς τα πάνω για να κολληθεί αργότερα πλευρικά στον πίσω πήχη της ατράκτου. Το επάνω πηχάκι πρέπει επίσης να περισσεύει 3 χιλ. προς τα πίσω, για να μπορεί μετά τις πρώτες δοκιμές να διορθωθεί η ακτίνα του κύκλου πτήσης.

Μένει μόνο να κολληθεί το φτερό στη σωστή δίεδρο γωνία (65 χιλιοστά στο κάθε ακροπτερύγιο) και να κολληθεί και η κεντρική αεροτομή των 2 χιλ.
Κατά την επικάλυψη κόβουμε περιμετρικά το υλικό λίγα εκατοστά μεγαλύτερο από το κομμάτι που θα επικαλύψουμε. Το φτερό λόγω της δίεδρου θα το επικαλύψουμε με δύο κομμάτια.. Με ένα λεπτό πινέλο "βάφουμε" τις δοκούς και τις αεροτομές με διάλυμα κόλλας Glutofix (για ταπετσαρίες), τοποθετούμε επάνω το υλικό επικάλυψης και το τραβάμε προσεκτικά για να μην είναι χαλαρό. Επαναλαμβάνουμε συνέχεια, με κόλλα και τράβηγμα, μέχρι η επικάλυψη να "κάτσει" σωστά. Η εργασία αυτή απαιτεί "λεπτούς" χειρισμούς από τα δάχτυλα και υπομονή. Το κομμάτι που περισσεύει το κόβουμε προσεκτικά κατά μήκος του περιγράμματος, με πολύ κοφτερό ξυραφάκι.

Άτρακτος

Οι δοκοί της ατράκτου πρέπει να διαλεχτούν από ελαφρύ ξύλο. Το ξύλο αυτό δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να είναι σπογγώδες ή πορώδες. Συστήνουμε να αγοραστούν αρκετά πηχάκια και από αυτά να επιλεγούν τα καλύτερα. Σε κάθε περίπτωση πρέπει ο πήχης της ατράκτου να αντέχει τη δύναμη ενός πλήρως κουρδισμένου λάστιχου. Για μείωση βάρους λεπταίνουμε τον κυρίως πήχη της ατράκτου με διατομή 6 x 4 χιλ., σε 5x3 στο εμπρός και στο πίσω εν τρίτο του μήκους του.
Στη συνέχεια διαμορφώνουμε το έδρανο της έλικα και τον πίσω γάντζο σύμφωνα με το σκίτσο 5, και τα κολλάμε με κόλλα στιγμής ή εποξική 2 συστατικών. Ταυτόχρονα κολλάμε τα αλουμινένια σωληνάκια (διαμέτρου 2,2 / 3,0 χιλ., 10 χιλ. μήκος) για τις βάσεις του φτερού και την αλλαγή της γωνίας προσπτώσεως, στην αριστερή πλευρά της ατράκτου (σκίτσο 6). Το εμπρός σωληνάκι απέχει 40 χιλ. από την μύτη της ατράκτου, η απόσταση του δεύτερου από το πρώτο είναι 150 χιλ. (όσο και η αεροτομή στο σημείο εκείνο). Σημαντικό είναι εδώ, τα δύο σωληνάκια να είναι ακριβώς κάθετα ως προς την άτρακτο και παράλληλα μεταξύ τους.

Σκίτσο 5



Σκίτσο 6



Γυαλοχαρτάρουμε τον πίσω πήχη, δηλαδή τον φορέα των πηδαλίων, κωνικά (5 x 3 εμπρός, 2 x 1,5 πίσω) και τον κολλάμε στον εμπρός έτσι ώστε το πίσω άκρο του να είναι 2 χιλ. πιο ψηλά από την πάνω επιφάνεια του κυρίως πήχη.

Έλικα

Πρώτα φτιάχνουμε τον κορμό της έλικας, τρίβοντας σε στρογγυλό, ένα πηχάκι μεσαίας σκληρότητας μπάλσα, διατομής 3x3 και μήκους 12 εκ., με γυαλόχαρτο, ώστε να γίνει Ø3 στο κέντρο και Ø2 στα άκρα του.
Έπειτα διαμορφώνουμε το σύρμα για τον άξονα της έλικας και τον κολλάμε στον κορμό (σκίτσο 7).

Σκίτσο 7



Κόβουμε τα φύλλα της έλικας και τις τρίβουμε σύμφωνα με τις "γραμμές πάχους" του σκίτσου 8. Αυτό σημαίνει ότι στο περίγραμμα και στην μύτη του φύλλου, όπου η καταπόνηση είναι χαμηλότερη, μπορεί το πάχος να είναι μικρότερο.

Σκίτσο 8



Τώρα πρέπει να διαμορφώσουμε την ελίκωση του βήματος και μια ελαφριά καμπυλότητα. Για αυτό υπάρχει ένα απλό κόλπο. Βρίσκουμε ένα κύλινδρο (ξύλο, τενεκεδάκι ή άλλο) με περίπου 12 εκ. διάμετρο, βουτάμε τα τριμμένα φύλλα για 10 λεπτά σε καυτό νερό και τα στερεώνουμε με μια χάρτινη λωρίδα γύρω από την κυλινδρική φόρμα., σύμφωνα με το σκίτσο 9. Στη συνέχεια στεγνώνουμε το σύνολο στο φούρνο για 15 λεπτά, σε μέτρια φωτιά για 15 λεπτά. Μετά μπορούμε να αφαιρέσουμε τα φύλλα καθώς θα διαπιστώσουμε ότι κρατάνε την φόρμα τους.

Σκίτσο 9



Τώρα πρέπει να κολληθούν τα φύλλα με τη σωστή γωνία στον κορμό της έλικας. Για αυτό φτιάχνουμε μια απλή διάταξη με ένα τάκο μπάλσα και ένα τρίγωνο 45º, σύμφωνα με το σκίτσο 10.

Σκίτσο 10



Για να μην σκεβρώσουν τα λεπτά φύλλα από την κόλλα, είναι σκόπιμο να χρησιμοποιηθεί άσπρη κόλλα για αυτή την κόλληση. Αφού κολλήσει το πρώτο φύλλο, γυρνάμε τον άξονα 180º και κολλάμε το δεύτερο. Τέλος, περνάμε 1-2 μικρές ροδέλες από τεφλόν ή μια μικρή γυάλινη χάντρα στον άξονα της έλικας, για να μειώσουμε τις απώλειες ενέργειας λόγω τριβής.

Συναρμολόγηση

Πρώτα κολλάμε το οριζόντιο πηδάλιο στην άτρακτο. Είναι σημαντικό ότι έχει ελαφριά κλίση. Το άκρο στο εσωτερικό του κύκλου πτήσης πρέπει να είναι ανασηκωμένο περίπου 10 χιλ. Χωρίς αυτή την κλίση μπορεί να υπάρξουν προβλήματα κατά την άνοδο με πλήρως κουρδισμένο λάστιχο. Το πηδάλιο διευθύνσεως κολλιέται σύμφωνα με το σκίτσο 11.

Σκίτσο 11



Μετά κόβουμε από σκληρή μπάλσα τα πηχάκια στήριξης του φτερού και τα τρίβουμε κυλινδρικά (διάμετρος 2,2 χιλ.), έτσι ώστε να περνάνε σφιχτά από τα αλουμινένια σωληνάκια. Το εμπρός πηχάκι έχει μήκος 60 χιλ., το πίσω 55 χιλ. Περνάμε τα δύο πηχάκια στα σωληνάκια και κολλάμε το φτερό και στα δύο (μοιρασμένη δίεδρος γωνία). Έπειτα ενισχύουμε με μικρές αντηρίδες 1x1 χιλ. την ένωση του φτερού με τα πηχάκια (σκίτσο 1). Οι αντηρίδες αυτές πρέπει να κολληθούν έτσι ώστε το αριστερό (εσωτερικό στην πτήση) φτερό να έχει κατά 6 χιλ. ανασηκωμένο το εμπρός άκρο του σε σχέση με την αεροτομή της ρίζας. Τ δεξί φτερό παραμένει τελείως επίπεδο. Οι θέσεις κόλλησης των αντηρίδων πρέπει να μεταβάλλονται μέχρι να προκύψει η επιθυμητή γεωμετρία.

Ελαστικό μοτέρ

Για την έλικα που προτείνεται στο σκίτσο 1 χρειαζόμαστε ένα λάστιχο διατομής 1 x 1,7 χιλ. Με μέγιστο επιτρεπτό βάρος τα 1,5 γραμμάρια, αυτό μας δίνει ένα δαχτυλίδι μήκους 43 εκ. (Για βαρύτερο μοντέλο μπορούμε να πάμε σε λάστιχο 1 x 2 χιλ με μήκος 40 εκ.). Πριν από το δέσιμο του κόμπου βρέχουμε ελαφρά τα άκρα με σάλιο. Κάνουμε ένα σταυρόκομπο και μετά άλλους δύο απλούς. Βεβαιωνόμαστε ότι ο κόμπος είναι γερός και δεν γλιστράει, στη συνέχεια κόβουμε τα άκρα ώστε να περισσεύουν μόνο 3 χιλ. Μετά λιπαίνουμε το λάστιχο παντού.

Υποστηρικτικά εξαρτήματα

Για τη μεταφορά και τη φύλαξη του "Moustique" χρειαζόμαστε ένα σταθερό χαρτονένιο κουτί (ελάχιστες διαστάσεις 55 x 35 x 15 χιλ.). Για τη στερέωση της ατράκτου στο κουτί, κολλάμε ένα κομμάτι αφρώδες ελαστικό. Στο αφρώδες αυτό ανοίγουμε μια εγκοπή για να σφηνώνει η άτρακτος. Για το φτερό κολλάμε 2 σωληνάκια αλουμινίου σε ένα πήχη μπάλσα (10 x 10 χιλ.) και κολλάμε τον πήχη στο εσωτερικό του κουτιού.
Για το κούρδισμα του μοτέρ χρειαζόμαστε τέλος ένα κουρδιστήρι με λόγο πολλαπλασιασμού στροφών 1:10

Τριμάρισμα

Όποιος κατασκευάσει το μοντέλο με αρκετή ακρίβεια, σύμφωνα με τις οδηγίες, θα βρεθεί κατά το τριμάρισμα μπροστά σε ευχάριστη έκπληξη. Το μοντέλο θα πετάξει κατευθείαν και ανοδικά. Ισχύει το ρητό που λέει ότι όσο πιο ελαφρύ είναι ένα μοντέλο, τόσο εύκολο είναι το τριμάρισμα του. Για το τριμάρισμα επαρκεί ένας χώρος επιφάνειας τουλάχιστον 10 x 10 μέτρων (γυμναστήριο, αίθουσα εκδηλώσεων κλπ). Μια και ένα μοντέλο εσωτερικού χώρου δεν κάνει ποτέ πτήση ανεμοπορίας με ακίνητη έλικα, τριμάρεται κατευθείαν για πτήση με λάστιχο. Για το κούρδισμα κρατάει ένας βοηθός το μοντέλο από εμπρός, ανάμεσα στον δείκτη και τον αντίχειρα. Έτσι εγκλωβίζει ταυτόχρονα τον κορμό της έλικας και το έδρανο της και προστατεύει το μοντέλο σε περίπτωση θραύσης του λάστιχου. Κουρδίζουμε περίπου 500 στροφές στη σωστή φορά, βγάζουμε προσεκτικά το λάστιχο από το κουρδιστήρι και το περνάμε στον πίσω γάντζο, αφήνοντας το να γλυστρίσει σιγά-σιγά.
Κατά την έναρξη απελευθερώνουμε πρώτα την έλικα και λίγο μετά το μοντέλο, με ελαφριά ανοδική κλίση. Δεν χρειάζεται να πετάξουμε το μοντέλο, η ταχύτητα πτήσης του μόλις φτάνει τα 1,5 μέτρα/δευτερόλεπτο.
Τώρα χρειάζεται συνεχής διόρθωση της γωνίας του φτερού, σπρώχνοντας ή τραβώντας  τα πηχάκια στα σωληνάκια, μέχρι να πετύχουμε σταθερά κυκλική πτήση διαμέτρου 6-8 μέτρων, με ελαφρά άνοδο.
Μπορούμε στη συνέχεια να αυξήσουμε σταδιακά τις στροφές του λάστιχου, μέχρι το μοντέλο να πλησιάσει την οροφή. Σε μια επίπεδη οροφή δεν πειράζει αν το μοντέλο βρίσκει και την ξύνει. Για περισσότερες στροφές, τεντώνουμε το λάστιχο στο τετραπλάσιο του αρχικού μήκους του, δίνουμε το 50% των στροφών και στη συνέχεια σταδιακά το υπόλοιπο πλησιάζοντας ταυτόχρονα στο κανονικό μήκος. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να δοθούν περίπου 1600 στροφές στο λάστιχο. Με αυτές τις στροφές, σε αντίστοιχες σάλες, είναι εφικτές πτήσεις διάρκειας μέχρι και 10 λεπτών. Αλλά ακόμα και σε ένα γυμναστήριο μπορεί το "Moustique" και πετυχαίνει πτήσεις πάνω από 5 λεπτά.
Κλείνοντας θέλω να ευχηθώ καλή διασκέδαση και όμορφες πτήσεις με το "Moustique", σε όλους όσοι θα τολμήσουν να ασχοληθούν με την πτήση εσωτερικού χώρου.

Το άρθρο σε PDF(Δεξί κλικ και downoad).