Πω πω, άντε τώρα να σηκωθείς απ'τις 8 παρά... αυτό το κλίμα της Αθήνας με τρελαίνει, κοιμάμαι σάν πουλάκι, ειδικά τα Κυριακάτικα πρωινά! Σύν το ότι τις 2 προηγούμενες μέρες μ'έλιωσε ο Μήτσος στις κατασκευές στο εργαστήρι. Κάποτε έλιωνα στο μαγαζί του Παπαδόπουλου, τώρα στου Στεφανάκη, κούλ να πούμε, και η ζωή συνεχίζεται.
Μέχρι να συμμαζέψουμε τις μικρές μας πήρε 9 και κάτι να φύγουμε απ'το σπίτι του Άρη, βούρ για τον Δημήτρη να μαζέψουμε τα τελευταία και να ξεκινήσουμε παρεούλα. Καφεδιά και τυρόπιτα σ'αυτόν τον Γρηγόρη που έχετε μπόλικους απο δαύτους εκεί στην πρωτεύουσα, μπαίνουμε στην Αττική οδό (2,80 ρε γμτο) αλλά άξιζε. Καλός δρόμος, κάνει δουλειά! Πάρκαρα εκεί στην πλατείτσα μας τη γνωστή των ραντεβού και βγαίνοντας απ'το αμάξι με χειροκρόταγαν οι φίλοι! Χαχαχα... ευχαριστώ ρε παιδιά, ένας απλός υπηρέτης της ανεμοπορίας βουνού είμαι...
Σχεδόν κατουρήθηκα απ'τη χαρά μου που σας ξαναείδα. Θέλω να σας βλέπω συχνότερα αλλά η ζωή μας τα φέρνει έτσι που... όπως θέλει τα φέρνει, οι ανάγκες και οι προτεραιότητες αλλάζουν τάχιστα. Εκείνες ήταν οι στιγμές όπου συνήθως περίμενα και το χρυσαφί Xsara να στρίψει απ'τη γωνία, αλλά φέτος τίποτα... Πάρκαρε το citroenάκι για καλά. Ούτε και που ξέρω πιά που βρίσκεται, αν το κράτησε η Γιάννα ή όχι. Γεμάτο με φτερά ήταν και τις καλές εποχές με μοντέλα scale πλαγιάς που θα ζήλευαν όλοι. Κάτι Asw, κάτι Discus, Foxάρες, τρέλα λέμε... Πιό σπάνια ακόμη έβλεπα και τον Κώστα με εκείνο το 2CV, χαμένος κι αυτός, αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι μας σκέφτεται ακόμη. Ελπίζω να μας ακούει και να μήν χάσει άλλο την ταυτότητά του. Τον θέλουμε πίσω.
Πρίν τις 11 ανηφορίσαμε, και φτάνοντας στην είσοδο του μοναστηριού τους βλέπω όλους να παρκάρουν πρίν την είσοδο, και λέω "what?". Κι όμως... τόσος είναι ο χώρος που μας έμεινε! Ένα λιβαδάκι για προσγείωση... ρε πού να μας δούν οι ξένοι που πετάμε, φλώρια γμτο... θέλει balls να "πιάσεις" εκεί, ειδικά με 2μετρα και πάνω! Στην αρχή αέρας γιόκ αλλά σιγά-σιγά μας την έκανε τη χάρη, όπως είχε πεί ο AirC έτσι έγινε. Το μεσημεράκι φόρτωσε, όχι όπως στον Βοριά της Κερατέας, αλλά καλά ήταν... Είδα e-hawk, πτέρυγες, Pilatus φοαμένιο, το μοντέλο του Βασίλη που με συνάρπασε και το χάρηκα ιδιαίτερα που πάει καλά ακόμη και στο εξωτερικό (!), εύγε ρε φίλε, συνέχισε απτόητος... είδα την πτερυγούλα του Νικόλα, φόαμ-καπλαμά, δουλειά του Βασίλη πάλι που ήταν Τέλεια τελεία και παύλα, δικηνητήριο του Παναγιώτη (μήν ακούς στο παππού, θα το συνηθίσουν), το ραντεράτο μόνο μικρούλι του Βαγγέλη "γλύύφω την πλαγιά" (γειά σου ρε θηρίοοοο), είδα θέα, είδα απόλαυση. Κάρφωσα τον Κηφέα τον μικρό με 150 χλμ/ώρα, ανεβοκατέβηκα 2-3 φορές για retrieve σκαφών, πωωω... γεμάτη μέρα.
Κρατήσαμε μισού λεπτού σιγή για τον αδικοχαμένο φίλο κοιτώντας τον απέραντο Αττικό ουρανό και ευτυχώς δέ δάκρυσα τόσο που να φαίνομαι και να το καταλάβετε. Έκανε το 1ο του μάθημα ο Κος Φωκιών που μας βοηθάει στο μαγαζί με το bixlerάκι, το χάρηκε απο ότι είδα, αυτά έχει η πλαγιά... γεννάει έρωτες. Να έρχεστε μαζί μας γιατί είναι ωραία η ανεμοπορία. Στο σουβλάκι του Ιορδάνη μετά είμασταν λιγότεροι απο ότι πετάγαμε αλλά δέν πειράζει... τα σπίτια μας έχουν προτεραιότητα. Μιά Κυριακή περιμένουν κι αυτοί να μας δούν. Κανονίστε απλά στο μέλλον να είναι Άλλη Κυριακή, και όχι εκείνη της ΣΤΑΜΠ, χαχαααα...
Σουβλάκι τρελό, μαλακό, ο ένας και μοναδικός Πάνσοφος είπε τα αποφθέγματα της μέρας λίγο πρίν και είπε κι άλλα εκεί... "Ότι χάνεις σε απόσταση το παίρνεις σε δύναμη και τούμπαλην" και "Το μ...νί και το πριόνι, όποιος δέ τα ξέρ' ιδρώνει", χαχαχαχαααα... ΘΕΕ!
Δέν ήταν εύκολο οικονομικά, κουραστήκαμε λίγο, καήκαμε απ'τον ήλιο γιατί στη ΣΤΑΜΠ παίρνουμε το πρώτο χρώμα του καλοκαιριού, αλλά είναι κοινά αποδεκτό... Δέν Υπάρχει Πιό Τέλεια εμπειρία απ'την επανένωση φίλων, κάνοντας αυτό που λατρεύουν στη ζωή τους. Δέν θέλει οικονομία, δέ καίγεσαι, δέ κουράζεσαι. Απλά ζείς. Ζείς όπως θέλεις κι αυτό μετράει. Μετράει πολύ & πάντα. Ο δρόμος προς το καράβι ήταν ελαφρύς, άνετος, λουσμένος με ευχαρίστηση, αναμνήσεις φρέσκες και χαμόγελα. Χαμόγελα αληθινά μέχρι τα αυτιά πάνω.
Σας Ευχαριστώ όλους. Σας ευχαριστώ για τις φωτό που βγάλατε για να θυμόμαστε, σας ευχαριστώ που πετάξατε σε σχηματισμό μαζί μου, σας ευχαριστώ για τη θερμή υποδοχή και το θερμότερο φινάλε, σας ευχαριστώ που υπάρχετε και υποστηρίζετε τον κόσμο που λατρεύω περισσότερο στην ταπεινή ζωή μου. Τον κόσμο της ανεμοπορίας πλαγιάς. Η μικρή μας συνάντηση θα ονομάζεται μόνιμα απο εδώ κι έπειτα "ΣΤΑΜΠ - Αλέξης Αλεξανδρόπουλος". Σε μισώ που δέν ήρθες φέτος, θα σε αγαπώ για πάντα γιατί σε γνώρισα.
Εις το επανιδείν,
Απόστολος