Στην κατηγορία των μικρότερων μοντέλων στα pistachio, νικητής βγήκε ο Richard Crossley, με αυτό το Polikarpov I-16. Κατασκευή από φελιζόλ και βάρος 2-3 γραμμάρια μόλις, με βάψιμο και φινίρισμα σαν να πρόκειται για στατικό πλαστικό μοντέλο. Όμως πετάει, με πτήσεις 45 δευτερολέπτων να είναι συνηθισμένες.


Στην κατηγορία F4D, λαστιχοκίνητα με έμφαση στον ρεαλισμό, την πρώτη θέση πήρε ο Tonda Alfery με αυτό το δικινητήριο Tigercat. Πάλι από φελιζόλ, όπως το Bearcat, με αντίστοιχες άψογες πτήσεις και bonus 10% για τον δεύτερο κινητήρα, κέρδισε άνετα την κατηγορία.


Δεύτερο, αλλά το πιο εντυπωσιακό μοντέλο όπως αποδείχτηκε, τερμάτισε αυτό το Dauntless του άγγλου Richard Crossley. Με κατασκευή από πηχάκια και επικάλυψη, εξαιρετικό βάψιμο και φινίρισμα, λεπτομέρεια στην κατασκευή, μπορούσε άνετα να «χτυπήσει» μια από τις πρώτες θέσεις. Είχε όμως το κάτι παραπάνω, ανασυρόμενα σκέλη που σηκώθηκαν αμέσως μετά την απογείωση, και κατέβηκαν λίγο πριν την προσγείωση. Σπουδαία δουλειά, θα σκεφτεί κανείς. Μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για μη τηλεκατευθυνόμενα μοντέλα. Μετά από αρκετές δοκιμές βρέθηκαν οι κατάλληλες ρυθμίσεις και το μοντέλα εισέπραξε πολλά χειροκροτήματα, εκτός από τη δεύτερη θέση.


Τρίτο ήρθε το Aero C-104 του άγγλου Mike Hadland, με πολύχρωμο φινίρισμα και αρκετά ελαφριά κατασκευή, ώστε να πετύχει όσο το δυνατό χαμηλότερη ταχύτητα στην πτήση, για ρεαλισμό.
 

Τέταρτο τερμάτισε με πολύ μικρή διαφορά αυτό το southern Martlet, ένα υπερελαφρό του Μεσοπολέμου, κατασκευασμένο από τον Andre Petit από τη Γαλλία. Πήρε την ψηλότερη στατική βαθμολογία από όλα τα μοντέλα που συμμετείχαν, χάρις στην άψογη κατασκευή του και το φινίρισμα του. Στο πτητικό μέρος δεν κατάφερε να αποδώσει αντίστοιχα, καθώς οι δοκιμές δεν απόδωσαν πλήρως.




Η συμμετοχή μου στην κατηγορία των λαστιχοκίνητων F4D ήταν με αυτό το «αρχαίο» Avro F, καθώς κατασκευάστηκε το 1988! Τερμάτισε 8ο ανάμεσα σε 18 συμμετοχές, όχι άσχημα, αλλά πλέον αποσύρθηκε οριστικά.


Άλλο ένα μοντέλο του Divs Masters, ένα Sopwith Triplane, το οποίο όμως δεν κατάφερε να γράψει πετυχημένη πτήση, πάνω από 15 δευτερόλεπτα. Η ποιότητα κατασκευής είναι φανερή, όπως και το μικρό μέγεθος του.

Στην τελευταία φωτογραφία έχουμε ένα Peanut του Richard Crossley, το Nakajima Kate, με κατασκευή από φελιζόλ και άψογο φινίρισμα και παλαίωση. Είναι αξιοθαύμαστο πως ένα τέτοιο μοντέλο μπορεί να ζυγίζει τόσο λίγο, ώστε να πετάει τόσο καλά όσο πετούσε αυτό.


Κλείνοντας, να δώσω κάποια προσωπικά συμπεράσματα. Όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες, η ποιότητα κατασκευής των μοντέλων μπορεί κάλλιστα να συγκριθεί με των τηλεκατευθυνόμενων. Το ότι δεν υπάρχουν τηλεκατευθύνσεις ή ακριβοί κινητήρες και αξεσουάρ δεν σημαίνει ότι τα μοντέλα είναι λιγότερο «σοβαρά» ή πιο εύκολα, ειδικά στην πτήση είναι πολύ δυσκολότερα, καθώς όλα πρέπει να προβλεφθούν από την αρχή και δεν υπάρχει περιθώριο διόρθωσης. Ίσως υπάρχει ένα μικρό προσωπικό απωθημένο εδώ σχετικά με την αντιμετώπιση που έχουν μοντέλα μικρότερα του ενός μέτρου όσες φορές βρεθήκαμε στο μοντελοδρόμιο ...

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι λίγοι αλλά φανατικοί όσοι ασχολούνται με τα free flight scale. Έχουν σχετικά τακτικά ευκαιρίες και χώρους να πετάνε και ετήσιους εθνικούς αγώνες, κάτι που δεν συμβαίνει στην χώρα μας.

Όλα τα μοντέλα ήταν φυσικά ιδιοκατασκευές, αρκετά μάλιστα scratch built, με προσωπικά δηλαδή σχέδια. Ο χώρος πτήσης ήταν πολύ καλός, τετραγωνισμένος, με μεγάλο ύψος. Δυστυχώς, για τα λίγα μοντέλα που δεν θέλησαν να πετάνε συνέχεια σε κυκλική τροχιά, «οι τοίχοι ήταν αρκετά σκληροί». Αυτό είναι το μειονέκτημα των indoor, τουλάχιστον όμως δεν βρέχει και δεν φυσάει.

Σε όλα τα μοντέλα το βάρος ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα. Όσο πιο βαρύ, τόσο πιο γρήγορα πρέπει να πετάει για να μείνει στον αέρα και τόσο χάνει σε ρεαλισμό. Αυτό ισχύει για όλες τις κατηγορίες, όπως  είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω και τις δύο φορές που ήμουν κριτής στους Πανελλήνιους αγώνες scale. Όλοι έτρεχαν τα μοντέλα τους με τέρμα τα γκάζια σαν να τους κυνηγούσε κάποιος. Αργή και σταθερή πτήση είναι το ζητούμενο όταν μιλάμε για ρεαλισμό.

Προσωπικό πικρό συμπέρασμα, ποτέ ξανά με ατριμάριστο μοντέλο για αγώνες. Εκείνες τις ώρες λείπει η ηρεμία, η αυτοσυγκέντρωση και ο επαρκής χρόνος, ενώ περισσεύει η νευρικότητα.

Τελευταίο συμπέρασμα, η οδήγηση στην Αγγλία, στην λάθος μεριά του δρόμου ήταν μια δύσκολη αλλά εξαιρετικά διασκεδαστική εμπειρία.

Εάν θέλει κανείς να δει επιπλέον φωτογραφίες και τα αναλυτικά αποτελέσματα, μπορεί να το κάνει στο site του Mike Stuart, http://www.thestuarts.freeserve.co.uk. Από εκεί προέρχονται και αρκετές από τις φωτογραφίες του άρθρου, καθώς δεν ήταν καλές όλες οι προσωπικές μου λήψεις.
 
Επίσης υπάρχει εκτενής αναφορά στο περιοδικό Aviation Modeller International, στο τεύχος 12/2004.